Mugalarien azken kontzertuan

Urriaren 27an Bilbora joan ginen Ruper Ordorika & Mugalaris-en azkenengo kontzertua ikustera. Ostegunean ere emana zuen beste emanaldi bat eta bi egunetan Kafe Antzokia betetzea lortu zuen kantari oñatiar handiak. Bi kontzertu hauetan grabatutako materialarekin zuzeneko disko bat argitaratzeko asmoa du gainera.

Emanaldian garai guztietako kantuak entzuteko parada izan genuen; gehienak, Gaur zuzeneko diskoan sartu ez zituenak. "Halako Gau Batez"-ekin hasi zen, dudarik gabe, "rupertoriaren" kantu onenetarikoa dena, kadentzia bikainarekin eta Mugalariek ezin hobeto interpretatzen dutena. Hala ere, kontzertuaren xarma nagusietako bat kantu zaharren moldaketa berriak entzuteko aukera zen. Gaur hartan bezala, duela hogeitaka urtetako kantuak biziberriturik entzun ahal izan genituen. Batzuek beste batzuek baina emaitza hobearekin. Esaterako, "Egin Kontu" abestiaren moldaketa motelegia iruditu zitzaidan. Beste batzuekin, ostera, bete-betean asmatu zuen: "Herdoilarena" (erregistroz erabat aldatuta), "Etzanda", "Ene Herrian", "Agurraren Lezioa". Bestetik, kuriosoa "Gizona Endredaturik" kantuaren bertsioa. Azken urteetako diskoetatik, "Martin Larralde", "Bihotz Begiekin" eta "Zaindu Maite Duzun Hori"-k jaso zituzten txalo zaparradarik handienak.

Gaueko alderdirik negatiboena ordea, publikoko sektore handi baten jarrera izan zen. Kantuen bitartean eta Ruperren hizketaldietan zenbaitzuk isildu gabe ibili baitziren, tabernan-edo egongo balira bezala, eta bereziki desatsegina egiten zen kantu lasaietan hotsak entzutea musikaren gainetik. Errespetu gutxi taldeari eta kontzertura joan ginenei. Azken partean, "Ene Begiek", "Fas Fatum", "Crack (pipa bat)", "Aspaldian" gisako abesti klasikoak jo zituzten. Horien artean, baita "Zenbait Bertso Xelebre (erregalia)" ere, gaueko momenturik xelebreenetakoa, xelebre-enetakoa bai.

Izan ere, hirugarren bisaren ondotik, eta "Berandu Dabiltza" jo ondoren, jendeak emanaldia bukatutzat ematen zuenean, sorpresa batekin amaitu zuten Ruper eta Mugalariek. La Cucaracharen euskal bertsio batekin bukatu ere (Labexomorro, labexomorro, ezin dala ibili; eta abar.). Kafe Antzokiko argiak piztu zituztenean, euskal musikaren historiako banda handienetako baten agurrean izan ginelako sentsazioa izan genuen; Dominique A edo Wilco bezalako nazioarteko bakarlari handien enbidia handirik eduki behar ez duen banda baten despedidan.

Orain, Ruperren estudioko disko berriaren eta zuzenekoaren zain geratzen gara; baita etorkizuneko Ruperren egitasmo berrien zain ere.

Gora Mugalaris!