(Radioheaden ondoren...) Nine Inch Nails ere bere kontutik ariko da

Nine Inch Nails taldeak bere web gunean adierazi duenez, bere kabuz ariko dira hemendik aurrera, euren lanak diskoetxe batekin kaleratu beharrean. Cleveland-eko (AEB) taldeko abeslari Trent Reznor-ek honela azaldu du erabakia: "18 urte pasa ditut grabazio kontratuen bidez lanean eta negozioa erabat mutatzen ikusi dut modu batetik, erabat desberdina den beste batera; eta plazer handia ematen dit entzulegoarekin harreman zuzena edukitzeak, nik ikusten dudan modu egoki eta komenigarrienean".

Eremulauak-en aipatu genuen Radiohead taldeak ere antzeko erabakia hartua duela, eta bere disko berria www.inrainbows.com helbidetik doan deskargatzen ahal dela dagoeneko. Sustatun aipatu dutenez, blog batzuetan dagoeneko ari dira esaten Interneteko musikaren alorrean une garrantzitsua bizitzen ari garela. Ikusi beharko da zer ematen duen. Dena dela, eta Reznorren hitzak erabiliz, esan dezakegu garai "benetan zirraragarriak" datozela.

Info+: www.nin.com

Kontuz iPod-arekin, zure galtzak erre ditzake!

Lehenago ere abisua pasa genizuen eta ez diguzue kasurik egin: iPod-ak eta mp3-ak entzuteko bestelako aparailuak biziki arriskutsuak dira. Atlantatik (AEB) dator oraingoan albistea: gizon batek salatu duenez bere iPod nanoa su ta gar hasi zen bere poltsikoan (eta ez musika heavya entzuten ari zelako preseski). 15 bat segundu iraun omen zuen suak eta golkoraino iritsi zitzaion.

Info + (ingelesez): http://www.networkworld.com

Zero 7 taldeko kideen egitasmo paraleloa Bilbon

Agian zuetako gehienontzat ezezaguna den talde baten kontzertua aurkeztera gatoz oraingoan: Zero 7. Beno, hauen proiektu instrumentala hobeto esanda. Zero 7 talde oso ezaguna da Erresuma Batuan, Massive Attack edo Portishead bezalako taldeek eztanda egin zutenean, trip-hoparen urrezko garaian hain zuzen ere, aipatu taldeak milioi kopia inguru saldu zituen. Ai, formatu fisikoari garrantzia ematen zitzaionean...!Asteartean, hilaren 9an izango da Ingrid Etoren kontzertua, Bilboko Kafe Antzokian. 2006an “The Garden” hirugarren diskoa kaleratu zuten, momentuz argitaratu duten azkenengoa. Bertan Sia Furler edo Jose Gonzales bezalakoen laguntza izan zuten ahotsak grabatzerako orduan. Orain Ingrid Eto talde paraleloarekin datoz, esan bezala. Doinu instrumentalak eskaintzen dituzte eta taldearen arrakasta handienak nahiz argitaratu gabeko doinuak eskaintzen dituzte. Azkenengo hamarkadan dowm tempoak izan duen erreferentzi nagusienetariko baten aurrean gaude.

Youtube-rako esteka batzuk:

hemen, hemen, eta hemen.

Eta myspace esteka batzuk ere:

hemen eta hemen

Esandakoa, datorren asteartean Bilboko Kafe Antzokian, Matti nafarrekin batera. Hemen hauen inguruko informazio piskat bat.

PS: Bai, estekak egiten ikasi dut...

Radioheaden berriak "IN Rainbows" izena hartuko du

Radiohead taldeak badu prest bere disko berria, 2003an "Hail To the Thief" kaleratu zutenetik isilean aritu ostean. Beno, Thom Yorke abeslariak bakarlari gisa diskoa argitaratu zuen, baina talde bezala geldirik zeuden ordutik. "In Rainbows" da diskoaren izena, eta oraindik eskuratu ezin daitekeen arren, xehetasun batzuk eman dituzte:Binilo, konpakto eta deskarga digital formatuan eskuratu daiteke (urriaren 10ean eskuragarri azken hau). Biniloa abenduaren 3an kaleratuko dute, eta konpaktua bezala, bi disko izango dira. Deskarga digitalari dagokionean jada eskuratu daiteke, baina bakarrik lehenengo diskoari dagokiona, hau da, lehenengo diskoa Internet bidez deskargatu ahal izango da, baina bigarrena bakarrik KD edo binilo formatuan. Hori bai, nahi duzuna ordaindu ahal izango duzu Internet bidezko erosketan, 0 libratik nahi duzunerarte.

Hau da "In Rainbows" disko berriaren track-lista:

CD 1: (digital download and discbox)
"15 Step"
"Bodysnatchers"
"Nude"
"Weird Fishes/arpeggi"
"All I Need"
"Faust Arp"
"Reckoner"
"House of Cards"
"Jigsaw Falling Into Place" (also known as "Open Pick")
"Videotape"


CD 2: (discbox only)
"Mk 1"
"Down is the new up"
"Go Slowly"
"MK 2"
"Last Flowers"
"Up On The Ladder"
"Bangers and Mash"
"4 Minute Warning"

Latzen berriro elkartuko da

Danbaka.com-en aurreratu zaizkigu albistea eman eta gogoeta egiten. Badirudi aurtengoan 1990eko hamarkadako taldeen itzulera masiboa datorrela: Deabruak Teilatuetan izan zen aurrena, Kashbad gero eta orain Latzen. Nostalgikoentzat urte aproposa beraz (edonola, izan al liteke inor nostalgiko aurreko hamarkadarekin?) Txintxarri managementak jakitera eman duenez, Latzeneko kideek bihar eguerdiko 12:00etan prentsaurrekoa eskainiko dute Donostiako FNAC-en xehetasun gehiago emateko.

Info +: www.danbaka.com

NOFX Bilbon: prestatu zuen patineteak

Bilboko Etxetxu pabilioian (barka garbizaletasun edo keria, La Casillaz ari naiz, ulertu ez duenarentzat) joko du NOFX talde kaliforniarrak azaroaren 15ean. Hardcore melodiko deitu zitzaion mugimenduko talde garrantzitsuenetakoa da NOFX. 1982an hasi zuten beren ibilbidea, eta ia hamabi urte beranduago, 1994an, kaleratu zuten mundu osoan ezagun egin zituen Punk in Drublic diskoa. Skater-ek bereziki gurtzen duten taldea da Fat Mike eta konpainiarena. 10 disko luze, 15 EP eta single ugari argitaratu dituzte eta sei milioi disko baino gehiago saldu dituzte mundu osoan.

Info +: www.nofxofficialwebsite.com

Zinemaldira joan nintzen eta ez naiz damutzen

Hau ez da zinema aditu baten testu bat, honek road-movie baten itxura handiagoa hartuko duelakoan nago. Asuntua da Zinemaldian egon ginela, gure lehenaldia, bataioa genuen Donostiako urteko ekitaldi sozialik garrantzitsuenean. Eta hasiberriei gertatu ohi zaien bezala, guk ere ordaindu genuen.Ostirala, Bilbo inguruko ospe handiko eskola batetik abiatzen gara, Donostiarako bidean. Sarrerak Internet delako lanabes zoragarriaren bitartez eskuratu ditugu. "Ez fisikoki", esan nion lagunari. "Nola ez fisikoki?". "Joder, ba erosi-erosi ditudala, baino sarrerak oraindik ez ditudala" "eta ezin izan dituzu hartu, fisikoki edukitzeko?" "Ba dirudienez Kutxan jaso behar dira. Bi minutu dira bakarrik!". "Espainol bi?" "Ez zegoen ia sarrerarik, zer nahi duzu?"Denboraz larri gabiltza, egia da, eta gainera A8 marabillosoak bere ilara famatu horietako batekin agurtzen gaitu, Itziarreko gasolindegiaren parean. Hori bai, Zarautzeko parean "7,10" azaltzen digu langile euskaldun itxurako batek. "Baina nola, bi ordu Bilbotik Donostiara eta gainera ordaindu behar?", hau pentsatzen dut, ez dut esan. Ez dut lotsagabea iruditu nahi.

Beno, ba heldu gara Donostiara azkenean, Pasai Antxoko etxetik pasatu gabe. Jatekoa ustelduko zaigulakoan gaude, baino zer egingo diogu... Aparkalekuagatik ere ordaindu beharko dugu, baina urtean behin da hau, ze demontre!

"La Linea Recta" deitzen zen ostiraleko filmea. Principe aretoetan. Espainola, bai, zer gertatzen da? Aurretik aipatu dut sarrera oso gutxi gelditzen zirela, film interesgarri gehienak (bai, bazeuden) agortuta zeuden. Filmak esperimentazio zantzu batzuk azaltzen zituen, komunikazioaren inguruko hausnarketa bat zela esan zigun zuzendariak. Beno, hori sekulako ilara bat egin ostean.

Filma ez zen txarra. Baina ez zen sekulakoa. Ez zegoen istoriorik. Noelia deituriko gaztea zen protagonista. Gasolindegi batetan egiten du lan gauetan. Filme osoan monosilaboak baino ez ditu esaten (bai, ez, ez dakit), suposatzen da gizartetik at sentitzen dela. Sagar bati azala kentzen badio, zuzendariarentzat ez da nahikoa planoa 5 segundutan uztea, ezta 10 segundutan ezta ere. Sagar OSOAri azala kendu ostean (eta ezer esan gabe, bi minutu inguru) jaten hasten da. Zatika-zatika, eta inolako estutasunik gabe. Isiltasun momentu gehiegi. Gainera, ez-ahozko komunikazioak ez zigun gehiegirik esaten, interpretazioa erdipurdikoa zen. Ez ginen pasearen osteko hitzaldi-kolokiora gelditu. Ia guztiak joan ginen, elkarri begira. Edo ez dugu ezer ulertu edo zuzendariak ez digu nahi zuena transmititu. Bigarrenarekin aukerari jarri genion "tick".

Hurrengo egunean beste film espainiar bat ikusi genuen. Honek bazuen istorioa, baina mila aldiz ikusi duguna. Familia baten arteko komunikazio arazoak, sexua, desleialtasuna, hiltzen diren familiartekoak eta horrek sortzen duen etsipena... Nancho Novo zen protagonistetako bat, baina bere ohiko erregistrotik urruti. Hori eskertzekoa behintzat.

Ez dakigu zer gehiago esan... azkenengo egunean, larunbatean, Richard Gere ikusi genuen. Beno, gezurra da. Urumearen beste aldetik flashak ikusi genituen, hori da guztia. Baina Zinemaldiaren hesteak ikusi genituen: Kursaal inguruan duten lokalean egon ginen, bobinak albo batetik bestera eramaten dituzten (eta muntatzen dituzten) lokalean hain zuzen ere.

Beno, hori eta euria egin zuen. Eta Donostian sekulako hotza egiten duela. Gauetan batez ere. Eta parranda eskasa dagoela, alde zaharrean tabernetara joateko flyerrak ingelesez eman zizkiguten. "2X1" unibertsala edo "Realaren partidak botatzen ditugu pantaila erraldoiean" non gelditu dira?


Oraindik uste dut badagoela zeozer ikusteko aukera. Bihar amaitzen da glamourrarekin zita.

Rock the Kashbad!

Oreretarrak bueltan dira. Web gune honetako forotik dator notizia, eta Entzun! aldizkariaren web gunean berretsi dute: Kashbad taldea bi kontzertu eskaintzeko batu da. Horietako bat Bilboko Kafe Antzokian izango da.

Zer gehiago esango dugu... Deabruak Teilatuetan-en itzulera poz handia izan zela, eta hau ez dela txikiagoa. Zer arraio: Rock the Kashbad!

Lost in the superbookmarket

Nire maniak ditut liburuekin, mundu guztiak bezala. Grabea? Ez, ez gehiegi, baina tira. Eguraldi aldaketak eragiten dit antza, batez ere irailean, eta azken urteetan beti gauza bera gertatzen zait: edozein liburu hartu, begiratu, lardaskatu, utzi, ostera hartu eta azkenerako, zarakatua eta maiztua itzultzen dut atzera apalera. Ezin irakurri. Idazle batenak salbu: Pio Baroja. Bera da hilabete osoan lasai hartu dezakedan bakarra. Klimaren kilimak.

Zorionez, on Piok bibliografia zabala utzi zuen eta beharko ditut beste hamaika irail, eskribitu zituen guztiak irakurri nahi baditut.

Edo ez. Lehenago aurkitu egin behar.

2007. urte honetarako Barojaren zein liburu irakurriko pentsatzen aritu naiz azken asteotan. Txalaparta argitaletxeak duela hilabete batzuk berrargitaratu zuen El País Vasco irakurtzeko deliberoa hartua nuen, besteak beste Alberto Barandiaranek duela hilabete batzuk Berrian idatzitako artikulu batek animatuta (beste baterako utziko dugu interes politikoak tarteko liburuak zikiratzen dituzten argitaletxeena).

Joan naiz bada Bilintxera... barka, Elkarrera... Megadendara... Beno, Donostiako Fermin Calbetonen dagoen liburu dendara (jabetzen ote dira horrelako izen aldaketek sortzen duten psikosiaz? Horretaz ere beste batean ariko gara again, agian).

Joan naizela, joan naizenez eta bila hasi. Aldatua aurkitu dut superbookmarketa. Liburuak, lehen argitaletxeka antolatuak, orain ordenalfabetix-ean zeuden. Ez zait gaizki iruditu.

Hasieran.

Nobela, poesia, saiakera... eta literatur genero berri bat: Euskal Gaia. Hau da, gaztelaniaz kaleratutako argitaletxeen liburu guztiak generoka eta ordena alfabetikoan aurkitu ditut, eta beste atal batean, ardurazko distantzia mantenduz, euskarazko liburuak gehi Euskal Herriko argitaletxeenak.

Aizkorakada horretatik bi ezpal eta zotz batzuk:

1- Galdera: Non sailkatu Euskal Herriaz erdaraz aritu diren idazleak? Barojaren bila hasi eta beste edizioak erraz aurkitu baditut ere (Cátedra, Espasa eta abar, tartean Zalacain el aventurero, "Euskal Gaia" inondik ere) ezinezkoa izan zait Txalapartakoa aurkitzea eta atzera eta aurrera ibili behar izan dut, "Nobela" sailetik "Euskal Gaiak"-era, "Euskal Gaiak"-etik "Nobela"-ra. Horrela ixteko ordura arte, bidean hilabete honetan irakurri ezingo ditudan (gogoratu mania) bi liburu hartuz. Ondorioak:
a) Ez da praktikoa.
b) Supermerkatuetako kutxen ondoan txikleak jartzearena da hau. Bueltaka-bueltaka azkenean behar ez dena ere erosi egiten da.

2- Literatura ereduaz, kanonaz eta bestelako hitz totem eta tabuez hainbeste ari garen honetan –otu zait– liburu denden politikaz ere berba egitea ez legokeela gaizki. Euskal argitaletxeetako arduradunei galdetzea, adibidez, zer iruditzen zaien kaleratzen duten guztia "Euskal Gaiak" atalean bai ala bai sailkatu behar hori, izan zientzia fikziozko nobela, poesia pornografikoa ala mahai herrenaren luzapen ortopediko izateko sortutako hiztegia. Hizkuntzarengatik bakarrik edo hemen argitaratuak izateagatik bakarrik. Ze Atxagaren nobelak, espainolera itzulita, "Nobela" atalean aurkitu ditut.

Baina euskaraz bada, beti da "Euskal Gaia".

Jar gaitezen orain erosle arruntaren lekuan. Liburu bat gomendatu diote, demagun Paul Austerren azkena edo Woody Allenena. Demagun biak (New Yorkek merezi duelako, zer arraio). Joan da dendara eta hara non aurkitu dituen: Viajes por el scriptorium mendebaldean, Dans le scriptorium ekialdean; Anagrama mendebaldean, Actes Sud ekialdean; eta bigarrena: Pura anarquía, Tusquets, mendebaldean; L'erreur est humaine, Flammarion, ekialdean. Erosi eta etxera abiatu da.

Alfer alferrik aritu al dira kasu horietan Alberdania eta Meettok euskarazko itzulpenak erdaretakoekin batera kaleratzeko eginahaletan? Euskal irakurleak derrigorrez militantea izan behar al du, eta badaezpada "Euskal Gaiak" atalera joan, itzulpenik ba ote dagoen ikusteko? Ez al litzateke logikoagoa nobela atalera joan eta bi liburuak, erdarazkoa eta euskarazkoa batera aurkitzea?

Ez bakarrik argitaratu berri diren itzulpenekin. Zergatik Hernani eta Les Misérables-en ondoan ez dut Idi orgaren karranka aurkitu behar? Nola jakingo dut Graham Green-en The third man euskaraz aurki dezakedala?

Hori itzulpenen kasuan. Zer esanik ez jatorriz euskaraz idazten direnekin. Zer gaitz dute euskal idazleek bada, beste hizkuntzetakoekin ez nahasteko? Zergatik ezin dut aurkitu Updike-ren alboan Urrutikoetxea? Horrek euskarazko literaturari fabore arola egiten diolakoan nago. Ikustezin egiten du, edo behintzat desberdin.

Arraro.

Ez-normal.

Ez al zaizue iruditzen?

Woody Allen-en "Anarkia hutsa" euskaraz

Donostiako Meettok argitaletxeak euskaraz kaleratu du Woody Allen-en azken liburua. Anarkia hutsa izenburupean ikusi du argia ipuin bilduma berriak, ingelesezko jatorrizko edizioa argitaratu zenetik hiru hilabete besterik pasa ez direnean.

Bere-berezkoak dituen umore eta ironiaz beteriko 18 narraziok osatzen dute Anarkia hutsa. Hogeita bost urte pasa dira Woody Allenek bere azken umorezko antologia kaleratu zuenetik, eta albiste hau idazten ari dena oker ez badago, orain arte inoiz ez zen bere libururik euskarara itzuli. Zorionekoak gu, beraz.

Deabruak Teilatuetan berriz ere taula gainean

Abenduaren 29an, Bonberenean igoko da eskenatokira Tolosako laukotea. 9 urte dira, azkeneko aldiz elkarrekin ikusi ahal izan genituela. Eta ez hori bakarrik, disko berri baten prestaketan dihardute egunotan Deabruak Teilatuetan. 1973 jarri diote izenburutzat, haiek jaio ziren urte bera hain zuzen ere.

Askok ez genituen zuzenean ikusteko aukerarik izan, bainan haien diskoekin ederki gozatu genuen. Itsumutugor eta Zein da zein bezalako diskoak jada, Euskal Herriko rockaren historiako ezinbesteko izenburu bihurtu ziren. Punky-ak eta Heavy-ak nagusi ziren garaietan, zedozer ezberdina egiten saiatu ziren Deabruak Teilatuetan taldeko kideek. Melodia gehio, xuabeago agian...kontua da zaletu piloa lortu zutela. 1998an utzi zioten jotzeari, ikasketak zirela eta ezinezkoa baizitzaien taldeko erritmoari jarraitzea. Orain, jada 30urte bainon gehio dutela berriz ere bueltan dira. Bonberenean eta Anoetako Gaztetxean aritu dira entsaiatzen. Presiorik gabe, helburu handirik markatu gabe...soilik ongi pasatzeko eta elkarrekin aritzeko ilusioarekin. Azaroan karrikaratuko dute diska (Durangon badakigu jadanik zer erosiko dugun beraz) eta abendutik aurrera herriz herri ibiliko dira haien doinu berriak erakusten.

 

Informazio gehio: Berria

 

Akatu eta Nun lehendabidebizikoz elkarrekin eszenatoki gainean

Gure ediziogunearen parte diren bi taldeek eszenatokia konpartituko dute lehen aldiz Bilbon, bertako Aste Nagusian, bihar bertan. Triangune deritzon eszenatokian izango da, Mekauen eta Sin Kuartel txoznen alboan, Bilboko Areatzan. Gaueko 21.30etatik aurrera izango da, horrela, Akatu su artifizialen aurretik arituko da eta Nun hauen ostean. 23:00 aldera.Gogoratu bakarrik Akatuk "Utopiaren Indarra" diskoa aurkezten ari dela Euskal Herrian barna eta Nunek "Collage" diskoaren abestiak taularatuko ditu, eta baita kantu berri batzuk ere, prestatzen ari diren grabaketa berrira begira konposatu dituztenak.

Esandakoa, Eremulauak saio berezia bihar bertan Bilboko Areatzan, 21.30etatik aurrera.

Info +: www.myspace.com/nunsarean
          www.myspace.com/akatu

Etxekaltek estilo orotako sesioak antolatu ditu Aste Nagusirako

Donostiak gero eta jarduera gehiago biltzen ditu Aste Nagusian zehar. Piratek antolatutakoez gain, Etxekalte bezalako tabernek antolatutako ekitaldiak goraipatu behar dira. Sesio guztiak gaueko hamabi t'erdietatik aurrera izango dira, eta goizeko seiak arte luzatuko dira. Hona hemen kartela, abuztuaren 12tik 18ra luzatuko dena:Igandea 12: Revolutionary Dub Brothers
Astelehena 13: Maikol
Asteartea 14: El Nota
Asteazkena 15: Fribotik
Ostirala 17: K**O
Larunbata 18: Marek

Halere, guri ez zaizkigu Aste Nagusian burutuko diren sesio-ekitaldi-kontzertu ez-instituzionalen zerrenda osoa heltzen, hortaz, gomendagarriak iruditzen zaizun zerbaiten inguruan hitzegin nahi badiguzu, hementxe duzu aukera:

Poesia -vs- maitasuna...

...edo soneto apológico batzuk bete arrazoi irakurlea autobusean doala eskuartean poesia liburuak izan ditzan (ez dago zertan irakurri) nobela, ipuina eta genitalen kaltean, negarraren ederra!

Autobusa, oh autobusa! Hori bai leku salbaia, ederra, humanoa! Han daude jakintsuetan jakintsuenak liburutegietan baino maizago. Martinez de Lezea, Agatha Cristie, Aingeru Epalza ere, tarteka, Los Pilares de La Tierra, Sherlock Holmes, Da Vinci kodea, denak batera. Oh, autobusa zuk duzu zuk kupela!
    Baina bat batean argia hedatu da 32. eserleku inguruan –oh! 32. eserleku ingurua, hori bai ingurua, zabala, epela, emankorra, minigonadun begirada panpoxez betea– poesia liburu bat ireki du bidaiariak –oh La Unioneko profetak–, eta nola Jesusi denek begiratzen zioten, adi-adi, admirazioz, begiratzen dute bera ere. Poesiak badu zeraren zera hori.

I

Narratiba irakurrita normala
Poesiarekin interesgarri,
Eder, jakintsu, hain eredugarri!
Autobuseko intelektuala.

Hor, denbora etorri eta badoala,
Tenpus fugit, eres tú!, herria harri.
Hamaika topiko, oro aberasgarri,
Erdi-jainko edota jainko totala

Begirada eskapatzen zaie larri
–ohartu haiz minigona daukala!? –
bidaiakide gazte eta zaharri.

Hitz gutxi eta zurialde zabala
Olerkiak hain dira irakurgarri.
Ulertu ez duzula ez dadila igarri!

II

Hara horko horri, zer dabil irakurtzen?
“Catorce versos dicen que es un soneto”
ez al dira izango hamabost hobeto?
Aitor dut, ez dut poesia ulertzen.

Ez al nau bada atzemango begiratzen,
“y estoy a la mitad del cuarteto”,
sortzen dute nahikoa errespeto
poema idazten dutenek asmatzen.

“Por el primer terceto voy entrando”,
Zaldia irudi, baina ez ote mando?
jauregi irudi, baina ez ote etxetxo?

Fiatzerik ez da hemen poetekin
“Contad si son catorce, y está hecho”,
hain zaila ere ez baita instrukzioekin!


III

Ez zaio bada izoztu irrifarra?
Bidai luzeak, edo nik neronik
–Neskekin ez da igarriko duenik–,
itzali dugu neskatsaren garra?

Niganantza  begira dut izarra
Liburu xixtrinari ziurrenik,
Horregatik, ez du argirik jadanik,
Hain da iluna Lope Vegatarra!

Hau da hau poeton patu zantarra!
Arrotz zait honez gero lehen zena
Minigonadun Venus hain hurbila

Hau da mina, hau atsekabea , hau pena;
Zein handia ezintasuna, zein handi...
Zein txiki poesiaren indarra!


IV

Esana didate, beti negarrez,
Hala dabiltza munduan poetak,
Bailiran desertuetan profetak
Beti gaixo inspirazio sukarrez.

Albokoa ere, nahiko letra baldarrez,
Bailiran medikuen errezetak,
Kaiera atera du, utzi irakurketak,
izkiriatu beharraren beharrez.

“poesiarekin interesgarri”,
Hasia du bere kreazioa,
Poema bat da, Ez narrazioa!

Hau da dardara, hau da emozioa!
“Poesiarekin interesgarri”
Negartia? Ez bada, bai maitagarri!

V

Erraz da hastea, baina nola segi?
“Tenpus fugit, eres tú!, herria harri.
Hamaika topiko, oro aberasgarri”.
Nesketan, baina, hastea ere zailegi!

Poeta, argi dago, ez da abilegi,
“begirada eskapatzen zaie larri,
bidaiakide gazte eta zaharri”
bihurtu behar du gezurra egi.

 “–ohartu haiz minigona daukala!? –”
bistaz ez, ausardiz da makala!
Ikusi bai, baina hitzak ezin erditu

Mutu, ezinez, eskuak izerditu,
autobus hura hartu ez balu hobeto!
Beraz, hona bost malko, bost soneto.

Blas, bizikleta eta bloga: itzulera baten historia

Azken urte honetan Iker Blas hernaniarraren artikuluak irakurtzeko aukera izan dute eremulauak-en atal honetara hurbildu direnek. Errumaniako paraje ederrenen berri eman du Blasek bere kroniketan, eta senez bidaiaria izaki, ez du ekialdeko beste hainbat txoko bisitatu eta haien inguruan idazteko aukera ere galdu. Orain itzultzeko ordua iritsi zaio.

Baina aireportuak... amuarraina ere lokartzen da aireportu batean. Aspergarriak dira. Horregatik, eta bere bizi-zaletasuna erakusteko, bizikletaz itzuliko da Iker Errumaniatik.

Dagoeneko abiatua da azkeneko sei hilabeteetan bizileku izan duen Cluj-Napocatik. Distantzia handia denik ezin uka, eta horrek kezka handia sortu du senide, lagun eta noski (batez ere?), eremu-lautarron artean (Iker izan da azken denboraldiko gure fitxaketa izarra, atzerriko korrespontsal eta nazioarteko gaietan aditu izateaz gain). Kezka hori baretzeko, eta bide batez bidaiaren nondik norakoak kontatzeko, eguneroko bat atondu du sarean Blasek, http://www.transylvania2007.blogspot.com/ helbidean.

Eta bidaiarekin famatzen hasia ere bada. Ez duzuela sinesten? Begira Clujeanul izeneko egunkarian berari buruz idatzi dutena: http://www.clujeanul.ro.

Bidaia ona opa diogu Ikerri. Eta zuei bloga irakurtzeko gomendatzen dizuegu, Goran Bregovic ala Emir Kusturicaren musika (biak batera ere bai, zergatik ez) pixka bat apal entzuten duzuen bitartean. Ekialdeak eskatzen du. Udarako primerako irakurketa duzue, freskoa, road-movie tankerakoa, baina ukitu zingaro batekin. Gogoratu: http://www.transylvania2007.blogspot.com/

Iraultza akustikoa

Hamalau urte baino ez ditu behar izan Andy Mckee-k (Kansas, 1979) musika zale izatetik, bere atzetik, milioika zale izateraino. Hamairu urterekin, 1992an, hartu zuen lehenbizikoz gitarra bat esku artean; eta 2006an, YouTubeko musika bideorik ikusiena eskegi zuen: Drifting (Noraezean).

Candyrat Records diskoetxearen ideia izan zen Mckee iragartzeko YouTube erabiltzea, eta negozio ona egin zuten: bideoak 5 milioi ikustaldi izan ostean hirutan hustu baitzen diskoetxeko stocka. Aukeratutako grabazioa ez zen edozein izan. Drifting, bere abesti entzutetsuena, maisu gaztearen estilo xelebre eta ikusgarria agerien uzten duena da.

Driftingen arrakastaren ostean, beste bi kanta jarri zituen YouTube-n diskoetxe estatubatuarrak: Rylynn eta Africa. Biek ala biek lortu zuten bideo ikusienaren marka, eta aurtengo ekaina aldera, aipatu hiru kantak zeuden bideo-atariaren musika-clip ikusienen Top 3an. Rylynnek McKee-ren konposaketen alde xamurrena erakusten du, hasiera goxo eta melodia atsegin batekin. Africarekin, bestalde, bere gazte aroko garaiak berreskuratzen ditu, Toto talde estatubatuarraren kantaren bertsio ondo egokitu batekin.

Bere hitzetan, bera "interneten, kristoren arrakasta izan duen Kansasko tipo bat baino ez" da. Eta kristoren hori ez da gutxiagorako ere, YouTube-ko bideoen ondorioz, Andrew White Guitars enpresak bere irudia erabiltzen hasi baitzen ?beste musikari batzuenaren artean? gitarrak saltzeko. Hala ere, ez dira berak erabilitako A.W. gitarrak atentzio gehien ematen dutenak; Stephen Bennett-i erositako Harpa-Gitarra baizik. Into the Ocean (Ozeanoan barrena) eta The friend I never met (Inoiz ezagutu ez nuen laguna) kantetan erabiltzen du instrumentuen nahastura hau. Baina, zintzo eta umiltasun osoz, egiten duen ekarpena baino ikusgarritasun handiagoa du instrumentuak.

Hainbeste xelebrekeriaren artean, estilo klasikoaren edertasunak ere merezi du tartetxo bat. Art of Motion (Mugimenduaren artea) abesti ultra-erritmikoan, McKee-k, melodia ederrak eta erritmo oso biziak batzen ditu, bere kanta onenetariko bat osatuz.

Badira YouTube-n beste zenbait kanta entzungai, eta askoz gehiago dagoeneko kaleratu dituen hiru diskoetan: Nocturne (Nokturno), Dreamcatcher (Ametsen harraparia) eta Art of Motion. Zinez gomendagarriak. Benetako iraultza akustikoa.

Burlata Blues

Jazz jaialdi eta emanaldiak nagusi dira udara sasoi honetan. Nafarroa ezberdina da horretan, hemen Blues-az gozatzeko aukera dugu terraza eta garagardo fresko egun hauetan. Burlata izanen da musikazale guzion topagune gaur eta hurrengo ostiralean. Eskenatoki gainean banda lokalak eta nazioarteko Blues-aren erakusle diren talde mitikoak.

 

Epi Blues Band talde lokalak zabalduko du gaur gauean ziklo hau, taula gainean Bo Weavil frantziako banda mitikoa izanen du lagun, Udaletxeak eta Euskalherria Peñak antolaturiko ziklo honen lehen emanaldian. Paristik datoz Bo Weavil-ekoak, 3diska eta 11urteko ibilbidearen ostean, egungo europako Blues banda handienetarikoa da. Gaua borobiltzeko Slackwater Jack taldeaz gozatuko dute, Burlatako Kultur Etxearen aurrean jarritako eskenatokira urreratzen direnak. Estatu Batuetatik datorren talde honek (nahiz eta bateria euskalduna duten) Blues elektronikotik hasi soinu ilunetaraino eramango ditu musikazaleak gaueko saioan.

Hurrengo ostiralean, guztion ezagunak diren musikariak izanen ditugu taula gainean. Esquadron Buck Dharma, Green Manalishi eta Electric Riders taldeetan aritzen diren blues zaleak, Automatic Hand Dryer bandan elkartu dira, 70.hamarkadaren kutsu handia duen kontzertu oso rockeroa eskeintzeko. Haiekin batera Pariseko beste talde bat izanen da Burlatan, Big Dez. Musika azeleratua eta abesteko modu benetan berezia. Ikusi nahi izatekoan Burlatako Kultur Etxearen aurrean, dohainik eta nola ez edateko barra eta guzti!

Aurtengo ziklo hau proba moduan antolatu dute udaletxe eta Euskalherria Peñatik. Gauza ongi badihoa, datorren udaran zabaltzeko asmoa erakutsi dute Burlatatik. Zorte On!

Summercasera joan ginenekoa (II)

Hurrengo egunean, nahi baino gutxiago lo eginda, modernoarenak egiten jarraitu genuen Bartzelonan, Summercase jaialdian.Arratsaldez heldu ginen, 19.30ak inguruan. Orduan The Sunday Driversen kontzertua amaitzen ari zen. Bi abesti inguru gelditu ginen, eta soinu oso polita atera zioten eszenatoki handiari. Aukeratu beharra zegoen, eta Miqui Puigekin gelditu ginen. Bai, Factor X programa nazkagarriko epaileetako bat da, baina kondaira bat da, edo hobeto, Los Sencillos kondaira bat izan ziren, eta Miqui Puig zen Los Sencillosen arima.

Baina gau hartan masak adoretzen zituen maniki bat baino ez zirudien, jendearen mirespenean itota. Ez gara kritika hutsekin hasiko: soilik esango dugu tipo honek gure errespetu guztia merezi zuela kontzertua ikusi aurretik.

Soulsaversen ordua zen, Mark Lanegan handiarekin (Screaming Trees taldekoa, beste hainbat proiektuetaz gain) diskoa grabatu eta zuzenekoetara ere ekarri zutelarik. Lehenengo abestia amaitzerakoan igo zen hau eszenatoki gainera, eta jendearen txalo, oihu eta neurtu ezinezko emozioaz jabetu gabe, esku batekin mikrofonoaren oina hartu, bestearekin mikroa bera, eta abesten hasi zen, bere kasuan ohikoa den tonu monokorde, ozen eta batere intentsitaterik gabekoa. Edo batzuen ustez, sentimendu gehiegi jartzen omen dio Laneganek, eta bere ahots urratuak barruak nahasten omen dizkio jendearik. Niri ez.

DJ Shadow ikustera joan ginen anfiteatrora. Nahiko nekatuak geunden jada, eta agian horregaitik edo agian horrelako sesioetara ohituta ez gaudela, aipatutako DJ-aren sesioa aspergarria iruditu zitzaigun. Hip-hop dosi handiak izan zituen, baina baita funk eta soula. Dibertigarria ere DJa mahai luzearen albo batetik bestera joaten ikustea. Halere, ez genion ordu erdia ere eskaini, izan ere Jarvis Cocker handiak emanaldia hasia zuen jada karpa-krematorioan. Sufrimendu gehiegi barrurarte sartzeko. Lastima beranduegi heldu ginela, eta azkenengo abestia entzuteko aukera izan genuen soilik, baina hori bai, jaialdiko momento gogoangarrienetarikoa izan zen: Eye of Tiger! Survivorren abesti mitikoa, Rocky sagako abesti ezagunena Pulp taldeko abeslariaren ahotsean! Sekulakoa…

Jada ez zeukan zentzu handirik albo batetik bestera ibiltzen egotea, oinek ez baitziguten erantzuten. Azkenak ematera The Gossip taldea ikusten gelditu ginen krematorioan, eta eskerrak. Ikusi hemen nola hasi zen kontzertua, nola amaitu zen imajinatu beharko duzu. Izugarria abeslariaren botere bokala, eta izugarria ere bere inplikazioa showarekiko. Ez zen gelditu! Eta jendeak eskertu zuen, noski. Gero OMDren kontzertua zetorren, batzuen ustez jaialdiko kontzertu interesgarrienetarikoa. Ezjakintasuna zer den: galdu egin genuen. Electralanen kontzertuan sartzen ere saiatu ginen, baina ezinezkoa izan zen, karpa txikian ezinezkoa zen jada.

Air frantsesen emanaldia ikustera joan ginen, behar baino espektatiba gehiagorekin. Daf Punk edo antzeko talde frantsesen antzeko zeozer espero genuen, dantzagarria. Baina ez zen horrelakorik egon, funky-dance doinu lasaiak, nahiko aspergarriak. Edo ez behintzat horrelako jaialdi batetarako aproposak. The Jesus and Mary Chain galdu genuen, hobeto, jakinda Scarlett Johansson handik zebilela eta eszenatokietara igotzea gustatzen zaiola jakinda.

Baina Kaiser Chiefs ezin genuen galdu, nahiz eta gorputza lo genuen jada. Last Minuteko lagunek (gure lagunak baino Javier Sardaren lagunak direla esango nuke nik) jarritako sofa handi batzuetan egon ginen lasai asko, kontzertua urrutitik entzuten, baina gustora. “Everything is Average Nowadays” eta hit guztiak azkarregi erre zituztelaren sentsazio handiarekin, baina pozik, kontzertu kitarrero bat ikusteko gogoa baikenuen.

Gaua Chemical Brothersekin amaitu zen, baina hiru abesti edo iraun genuen (justu momentu hau heldu arte). Proiekzioak? Sekulakoak. Muntaia? Espektakularra. Hit-ak? Asko. Baina hortik aparte, ezer kontatzeko.

Nekatuegiak geunden jarraitzeko, eta gaztelaniaz esaten den bezala, garaiz egindako atzeraldia garaipen bat izan daiteke. Bi ordu gelditzen zitzaizkigun, Bartzelonako beste puntan zegoen hostalerarte.

Datorren urtean ikusiko dugu: Madril edo Bartzelona? Mmmmmmm…..



Oharra: youtube-n jaialdiko kontzertu gehienen bideoak daude, kuriositatea badaukazu badakizu.

Gaur bertan hasiko da Euskal Encounter

Gaur bertan hasiko diren jardunaldietan gure edizioguneko partaide den Nun taldeak hitzaldia burutuko du, larunbatean, Creative Commons lizentziek Interneten promozionatzeko ematen duten aukera ezberdinei buruzkoa hain zuzen ere.Goizeko lehenengo orduetatik mundu guztiko ordenagailuen munduko zaletuak hurbildu dira Barakaldoko BEC espaziora: Euskal Encounter hasi da. Aurten gainera, hitzaldi mordoa antolatu dituzte: Second Life deritzon mundu birtualaren ingurukotik hasita, Retroeuskal deituriko hitzaldiraino. Igandean, hilak 22, amaituko da guztia, eta han egongo garenez, argazkiren bat zeuenganatuko ahal izango dugu ziurrenik, Euskal Herrian egiten den informatikaren inguruko topaldi garrantzitsuenean ezin baikinen falta.

Esan bezala, Nun taldeak hitzaldia eskainiko du larunbatean, arratsaldeko 17:00etatik hasita. Gainera, 21:00 inguruetan, kontzertu akustiko berezi eta bakarra (hau da, printzipioz ez dute formatu murriztuko emanaldi gehiago eskainiko) izango da entzungai BECen.

Euskal Encounter jardunaldien inguruko informazio gehiago hemen topatu ahal izango duzu

Kartel polita Aste Nagusian Bilboko Kafe Antzokiak

Gaur bertan jakin dugu www.kafeantzokia.com helbidea bisitatuta aurten lehenengo aldiz kontzertuak izango direla Bilboko Kafe Antzokian Aste Nagusian zehar. Oso kartel ona lortu dute gainera, gu han izango gara ziurrenik.Abuztuaren 17an izango da lehenengo zita, Texas Terri Bomb! eta Lagartija Nick taldeekin. Hurrengo astelehenean, hilak 20, Delorean zarauztarrak izango dira zuzenean eta hurrengo egunean Standard getxotarrak. Dantza egiteko aukera handia orduan bi egun hauetan. Abuztuaren 22an Lisabö eta Standstill izango dira. Ez gara faltako, ziur.

Bestalde, magia saioak eta bertso saio didaktikoak ere izango dira.

Info +: www.kafeantzokia.com

Summercasera joan ginenekoa (I)

Bartzelonan jaialdi erraldoia izan da orain dela gutxi, ez dakit jakingo duzuen. Summercase izena jarri diote, eta bigarren edizioa izan da aurtengoa. Madrilen eta Bartzelonan izan da aldi berean (ostiralean Bartzelonan jotzen zuten taldeek larunbatean egiten zuten Madrilen, eta alderantziz). Gu Katalunian izan ginen.Ostirala. Arratsaldeko 19:30ak. Irakurleari interesatzen ez zaizkion kasualitate batzuk direla medio, espainiar Estatu mailako musika aldizkari ezagun baten erredaktore-buruaren laguntzarekin Parc del Forum delakora heldu ginen. Jendetza dago atean, eskumuturrekoa jartzeko zain. Eremu berdinean Primavera Sound jaialdia egiten da, eta aipatutako kazetariak ez omen du inoiz horrenbesterako jendetza ikusi ordu hauetan.  Ilara luzea, baina azkar egiten dugu. Eszenatoki handian (Terminal O deitzen diote) Editors taldea ari da, eta asko gustatzen zaizkigun arren ezin izan genion merezi duen atentzioa eskaini, nahikoa lana baitugu jaialdiaren esparruan geure burua kokatzen. Interpol eta Joy Division taldeen influentzia argipean, “Munich” edota “All Sparks” bezalako hit-ak entzun genituen barratik. Barraz ari garenez, erreibindikazio bat datorren urteko ediziorako: non ikusi da jaialdi bat katxirik gabe? Kaña tamainua ez da nahikoa guretzat!

Terminal E delakora abiatu ginen orduan, Lily Allen hastear baitzegoen. Espero baino hobeto, egia esan: soul, funk eta hip-hop doinuak uztartzen ditu bakarlarik, luxuzko taldea atzean duelarik. Ingalaterratik etorritako publikoari eskainitako taldea izan zen, eta bakarlaria ere konturatu zen (“Ba Espainiar Estatuan ez ditut horrenbeste disko saldu… zer egin duzue, Internetetik jeitsi ala? Niri berdin zait!”), lehenengo lerrotakoak ez baitira Barcelonetan bizi. Izugarria kanpotarren kopurua, oso merke ateratzen omen zaizkie Europa hegoaldeko zaizkie hemengo jaialdiak, geroago Klaxons taldeko abeslariaren itxura zeukan kopeta-iledun ingeles batek azaldu zigun bezala.

PJ Harveyren kontzertura abiatu ginen. Terminal S (esan beharra dago 1500 pertsona ingururentzat lekua zegoela bakarrik aipatutako karpan) txiki gelditu zen. Pertsona bakar batek eszenatokia bete dezakeela argi gelditu zen, kitarra edo programazioak erabilita. Agian momentu batzutan diskurtsoa hutsik gelditzen zen, instrumentazio falta dela eta.

Flaming Lipsen momentua heldu zen orduan. Jende asko Arcade Firen kontzerturako tokia hartzen zegoen, eta horregatik agian ez zegoen merezi zuten beste jende. Inoiz lerrook idazten ari denak ikusi duen kontzertu hasierarik izugarriena izan zen hura. Honatx adibidea. Lagun batzuek kontatu baziguten ere, ez sinestekoa zen hura: 20 pertsona eszenatoki gainean, Santa Claus, eta mila gauza ezberdinetaz mozorrotutako figuranteek Wayne Coyne handiari egin zioten ongietorria, burbuila erraldoi baten barruan azaltzen dena, eta jende tartera salto egin. Gero konfeti euritza etorri zen. Liluratuta, beste barik.

Orduan heldu zen jaialdiko momentu antologikoa: ARCADE FIRE. Horrela, letra larriz. Aurretik PJ Harveyren kasuan aipatutako gabezia bertute bihurtzen dute kanadiarrek. 10 pertsona eszenatoki gainean, bakoitza instrumentu bakoitzarekin, elkarrekin aldatuz (orain esku-soinua jotzen dut, orain bateria, orain kitarra, orain mandolina…) eta guztiari doinu izugarria ateraz. “Keep the Car Running” abestiarekin hasi eta “Wake Up” epikoarekin amaitu. Honek guk baino perspektiba hobea zuen. Guztiok elkar besarkatzen eta sekulako energiaz beteta amaitu genuen. Pozik, liluratuta. Ziurrenik inoiz ikusi dudan kontzerturik ikusgarriena izan zen uste osoarekin.

Gero LCD Soundsystem deituriko sauna batetan sartu ginen, Bloc Party sakrifikatu behar izan genuen, nahiz eta Banquet urrutitik entzutearekin nahikoa izan genuen. Lehen aipatu dugun karpa nazkagarri horietako batetan izan zen James Murphy eta konpainiaren kontzertua, eta denborarekin joan ginenez, nahiko aurrean izan ginen. Izerdia beroagatik eta etengabe dantzan izan ginelako. Hit handi bat dauka talde honek: “North American Scum”, orduan izan zen zoramena. Halere, aurreko diskoko hainbat abestirekin ere (“Daft Punk is Playin’ in my House”) dexente dantza egin genuen, nahiz eta Murphy jaunak desafinatu eta kitarra-jotzaileak “behar beste glamour” ez izan.

Orduan amaitu zen gure lehenengo jardunaldia, izerditan blai eta taxi bat ezin harturik. Nekatuegi geunden horrela jarraitzeko. Hurrengoan bigarren jardunaldia, baina jada interesgarriena gertatu zen jada.

Somes ibaia

Cluj-Napoca zeharkatzen duen ibaiak Somes du izena. Isilik zeharkatzen ohi du Kolozsvar, ia ohartu ere ez gara egiten uraren joan-etorriaz. Egun hauetan ordea indusmakinen zaratak nire begirada erakartzen du. Azken obra plangintza batek ibai ertzak garbitu eta atondu behar dituela dirudi. Obren ondorioz ibaiaren jatorrizko ur berde iluna marroia dago. Uretan bizi direnetaz larritu naiz eta jakinaren gainean egongo ote ziren burutik pasa zait.

Ibaiaren parte hau XXI. mende hasieran gertatutako hondamendi ekologikotik salbatu zen. Horri esker arrantzaleak patxadaz belarretan eserita ikus daitezke arrainen batek noiz helduko zain. Baia Mareko Somes ibaiaren arro nagusiak ordea, oso bestelako patua izan zuen. Maramures eskualde idilikoaren hiriburuko ibai korronteak zianuroz beteta esnatu ziren 2000ko urtarrilaren 31n. Aurul SA atzerriko konpainiak ibaira 50 eta 100 zianuro tona inguru isurtzen utzi zituen. Metal pisutsuz osatutako nahasketa hiltzaile hori hilabete luze batez Somes, Sasar, Lapus, Tizsna eta Danubio ibaietatik barreiatu zen Itsaso Beltzera heldu baino lehenago. Gertaera hark bat-batean ehunka animaliaren heriotza ekarri zuen. Milurtekoak dituen ibai ekosistema mututu egin zen. Milaka izan ziren Errumanian edateko urik gabe geratu ziren pertsonak, baita Ukrainan, Hungarian, Serbian edota Bulgarian ere.

Tamalez, munduan gertatu diren beste hainbeste hondamendi ekologikoetan bezala biztanleek ahaztua dute jada sigi-saga hiria zeharkatzen duen zera berde horretan gertatutako amesgaiztoa.

---

Baia Maren gertatutako hondamendi ekologikoari buruz gehiago jakiteko:
http://www.rec.org/REC/Publications/CyanideSpill/ENGCyanide.pdf

Bilbao BBK Live lehenengo pertsonan

Ziurrenik jakingo duzuenez, Nun taldea Bilbao BBK Live jaialdiaren bigarren edizioan aritu zen zuzenean. Ekainaren 28an izan zen hain zuzen ere, Maceo Parker, Fito & Fitipaldis, The Ellas, Muchachito Bombo Infierno edo I Love UFO bezalako taldeekin batera. Hau da gutxi gorabehera gertatu zen, taldekideetako baten hitzetanEguerdiko hamabietan gelditu gara Kobetamendin bertan. Javik, Claudioren lagun batek, lagunduko gaitu furgonetarekin. Hamaika t’erdietan Mikel Santosekin (gure teknikariarekin) nago geldituta Bilboko Termibusen, kotxez igotzeko (artistek horrelako probilegioak dituzte). Hamabietan, ezohikoa zaigun puntualtasunarekin, heltzen dira besteak baina denboraz oso ondo gabiltza eta bueltatxo bat emateko aprobetxatzen dugu. Fitoren soinu-frogarekin beldurtu, mahaiari begiradatxo bat eman eta kamerinoetara gauzak uztera joan gara. Osteguna da, Fito & Fitipaldis da eguneko kartel-burua eta ez du ematen inolako eskakizun inozorik egin duenik. Karpa batean, kamerino batzuk beraientzako, beste batzuk besteentzako, bat guretzako. Edariz (San Miguelaz, uraz, laranja zukuaz eta Coca-Colaz) betetako hozkailua, mahaia, aulki batzuk eta listo. Nahikoa guretzako. Kamerinoen karpa barruan dauden sofatan iazko Azkenako Iggy Popen kontzertua jartzen digute plasma pantaila erraldoi batetan. Barre batzuk eta gauzak eszenatokira igotzeko ordua heldu da. Fitok amaitu du. 13:30ak dira eta gure emanaldia 16:30etarako dago antolatua. Kirioak dantzan hasi dira.

Javik furgoneta hurbiltzen du eta ekarri ditugun gauzak igotzen ditugu. Jaialdia irekitzearen alde ona da: gauzak igo, frogatu eta hor gelditzen dira. Eszenatoki gainean oso liatuta daude: monitoreak eta argiak aldatu behar dituzte. Backlinea (uzten dizkiguten anplifikagailuak) ekartzen digute, aukeratzeko. DW bateria eta Ampeg baxu-anplifikagailua uzten digute. Izugarria. Komentatzen digute eszenatokia libre uzteko 15 minutuz, argiak eta monitoreak jartzeko. Bazkaltzera. Zeozer, pasatu gabe.

14:30etan soinua frogatzera. Baxuak zarata apur bat egiten du, baina bestela dena ondo. 15:30etan eszenatokitik jaitsi eta kamerinora, nerbioak elkarrekin pasatzera. Lauretan deitu gaituzte.

Eszenatokira igo eta lau t’erdietan, puntuan, hasi gara: “Lehio Irekia”, “Gu Gara Hiltzaileak”… eta konturatu orduko “Urrun Noa”, eta kontzertua amaitzen da, Eneko eta Xabiren oihu zaparradarekin batera. Listo, amaitu da. 40 minutu baino zertxobait gutxiago. Horren urruti ikusten genuen momentua pasatu da dagoeneko. Kontzertu hasieran 50 pertsona inguru zeuden, baina amaitu genuenean 100 baino gehiago egongo zen ziurrenik. Lagun batzuk, ezezagun asko eta handik pasatzen zen (eta ezaxola aurpegiarekin begiratzen zigun) jende pilo bat. Denak gustora, batez ere gu. Akatsez betetako kontzertua, baina pozik.

Jendeak oso soinu ona atera diogula (Mikelek soinu ona atera diola, alegia) diosku. Gauzak eszenatokitik ateratzen laguntzen digute bertako langileek. Furgoneta esparrutik kanpo utzi eta aldageletara. Erropaz aldatu eta lehenengo San Miguelarekin topa. 18:30etan kamerinoa utzi behar dugu, Pinkertones DJak orduan helduko baitira. Baina guk nahiago dugu kanpora joan zuzenean, oholtza jarri baitute artisten gunean, hauek kontzertuak eroso ikus dezaten. Gainera, eguzkia irten da. Oholtza alboko barran trago luze bana hartu eta bertan esertzen gara. I Love UFO amaitu da (psikodelia dosi handiegia guretzako horrelako egoera batetan) eta Los Ronaldos ikusteko aukera dugu, Coque Malla mitikoaren zuzendaritzapean. “Koño! Luis Tosar!”. Aitziber eta besteak gorritzen hasi gara. Muchachito Bombo Infiernoren ordua heldu da, behera jeisten gara, bakoitzak garagardo bat eskuan duela. Ez genuen dantza gehiegi egin, baina kontzertu bikaina izan zen, abiadura bizikoa eta erritmoak berebiziko garrantzia izan zuena.

Zenbat garagardo edan genituen ordurako? Muchachito amaitu, artisten barrara bueltatu eta oholtzara igo ginen Maceo Parkerren kontzertua ikusteko. Lehenengo filan gaude eserita, eta Fito eta konpainia zutik, gure atzean. Ia bi orduko kontzertua, azkenean nahiko aspergarria. Edaten jarraitzeko aprobetxatzen dugu. Barre, barre eta barre. Afaldu, horretarako jarri duten karpan. Ondo gainera. Fito eta Fitipaldiak hasten dira, soinu bikainarekin. “Soldadito Marinero” eta enparauekin nahiko hotz gelditzen gara, eta giro (eguraldia, alegia) hozten hasi da ere. Pentsatzen dugu hoberena “jende guzti hau” jetsi aurretik autobusa hartzea dela, eta Bilborako bidea hartzen dugu. Pozik eta barrez.

Hor amaitzen da gutxi-gorabehera “Artista” jartzen zuen karteltxo bat eramateko aukera izan genuen eguna. Sexua, drogak eta rock ‘n rolla, denetarik izan genuen. Beno, rock ‘n roll asko izan genuen, garagardoa droga bezala ikusten badugu ere asko egon zen eta sexua… beno, hau Euskal Herria da.


PS: youtubera emanaldiaren bideoren bat igoko dugu hurrengo egunetan, hortaz argi ibili.

Udarako arratsaldeak Zaldi zurian

Ez, ez gara 80.hamarkadako aisialdiaz ari, Zaldi Zuria Iruñeako parte zahaharreko txokorik eder eta lasaiena da. Eguraldi ona heltzearekin batera, hiri inguruko harresien gainean, terraza bikaina montatu eta eguzkiaz gozatzeko musika kontzertuak antolatzen dira bertan. Aurten berrikuntzekin, asteazkenetan Chill Out sesioak programatu dituzte.

Grisak eta aspergarriak izan ohi dira Iruñeako udarak. Ekintzarik ez, jarduera gutxi, kanpora, hondartzara edo mendira egiten dute bertakoek. Bainan badira urte batzuk, egoera honi buelta eman nahi zaiola, kultura eta musika eskeiniz Nafarroako hiriburuko parte zaharrean. Ostegun, ostiral eta larunbatetan, Nabarreriako plazan, erdi inprobisaturiko kontzertuak ematen dituzte, reggae eta ska taldeek azkenaldian. Orain, Zaldi Zuriko musika zikloa batzen da, Iruñea dinamizatzeko bolada honi.

 

Ekainaren 14ean hasi eta irailerarte luzatuko dira Zaldi Zuriko kontzertuak. Urte batzuk dira jada, Iruñeako gazte askoren topagune bihurtu direla ostegun guztietako emanaldi hauek. Aurten, Pop, Folk, Soul eta Jazz doinuak izanen dira nagusi. Aurten lehendabiziko aldiz, musika elektronikoari zabaldu nahi izan da eskaintza hau. Asteazkenetan izanen dira emanaldi hauek, Chill Out sesio anitzekin.

 

Taldeen artean aurten, La Lengua de Trapo edo ta Kerobia-ko musikariak izanen dira taula gainean, ohizkoa dena bainon kontzertu lasaiagoak ematen, eguzkipean, garagardoaren laguntzaz gozatzeko modukoak. Urtero moduan, THC Iruñeako jazz eta funk taldearen kontzertuarekin amaituko da Zaldi Zuriko musika zikloa, irailaren 6an.

 

Programa osorik

Kontzertu guztiak arratsaldeko 20.00etan hasiko dira.

Ekainaren 14an: La Prima Janis

Ekainaren 20an: Txabi Fun-tsak (Nicolette Club)

Ekainaren 21ean: La Lengua de Trapo

Ekainaren 27an: Garcy Noise (Justified Cause, Bartzelona)

Ekainaren 28an: Los Impecables

Uztailaren 18an: Millán (Honyar2)

Uztailaren 19an: Folk Farandula

Uztailaren 25ean: Alain (Elektronische. Bilbo)

Uztailaren 26an: Marti-K

Abuztuaren 1ean: Aniana

Abuztuan 2an: Airam

Abuztuaren 8an: Martin Buddin

Abuztuaren 9an: Kerobia

Abuztuaren 15ean: Juan Bazz

Abuztuaren 16an: Gualitxo

Abuztuaren 22an: Dj/göo (Kantxa Kluba)

Abuztuaren 23an: Acido C

Abuztuaren 29an: The Txeringasn: dj Txabi Fun-tsak, Ion (Foralettes), Koki (THC), Youssef (Zaggit) Eva eta Alicia (THC)

Abuztuaren 30an: Cherokee Big Band

Irailaren 6an: THC

 

Izaera, Itaka eta Nuuk At larunbatean Xirikaren jaian

Xirika kazetak hiru urte bete ditu eta hori ospatzeko jaia antolatu dute larunbat honetan Zarauzko Putzuzulo Amets Fabrikan. Sextabaida izango da arratsaldeko bostetatik aurrera eta ondoren Uxue Alberdi eta Xamoa bertsolariak ariko dira Hamaika Bertuteren eskutik. Gauean berriz kontzertua, Itaka, Izaera eta Nuuk At taldeen eskutik.

Info +: www.gaztesarea.net

Baionan Bizi antzezlana ikusteko azken aukera bihar

Antton Lukuk idatzi eta Hiru Punttu taldeak antzeztutako Baionan Bizi lana bihar, larunbata hilak 9, izango da azkeneko aldiz taula gainean. Gamarteko Elizaldian izango da lagun giroan, iluntzeko 20:00ak aldean talo eta xingarrak jan ondoren. Antzezlana etxebizitzarena bezalako gai serio baten gainean eraikitako vaudeville bat da. Istorio irrigarria. Baiona aldean bizi diren hiru gazte, etxebizitzaren prezio garestiak medio, soto batera bizitzera joango dira. Sotoaren jabeak lokala bi pertsonari baizik ez diela alokatu uste du gainera, eta hirugarrenak ezkutuka ibili beharko du.

Baionan Biziren hogeigarren emanaldia izango da Gamartekoa. 2.000 ikusle izan ditu Hiru Punttuk urte honetako otsailaren 4an bere ibilbideari ekin zionetik.

Info +: www.eke.org

Le Noise talde bilbotarrak Bilbao Hiria lehiaketa irabazi du

Aurreratu genuen bezala (ze itsusi dagoen horrelakoak botatzea egia izan arren) Le Noise talde bilbotarrak sekulako kontzertua eskaini zuen Bilborock aretoan, orain dela ia bi hilabete. Eta orain saria izan du, atzoko finalean oraindik hobeto (eta talde osoarekin) aritu ostean6000 euroko saria irabazi dute, orain kaleratuko duten diskoa ordaintzeko oso ondo etorriko zaiena zalantza barik. Bigarren saria Las Furias gipuzkoarrek (Bartzelonan bizi diren arren) eraman zuten, 80 hamarkadako punk jario itzelari esker. Hirugarren postuan Ultraplack bartzelonarrak gelditu ziren, 3000 euroko saria eraman dutelarik. Gainontzeko sarien irabazleak jakiten ditugunean hemen bertan jakinaraziko dizuegu.

Info +: www.myspace.com/lenoise

Jonathan Keller: C 7 11 23

Xelebrea da artikulu honen protagonista, eta intrigazkoa izenburua. Baina lasai, Jonathan Keller (Minnesota, 1976) ez da presondegitik ihes egindako inor, nahiz eta bere goitizenak horren tankera hartzen duen. C 7 11 23, e-mail helbide gehientsuenetik ibili den bideo baten egilea eta protagonista da. Bideoa, hauxe.

Bideoa 'The Adaptation to My Generation' deitzen da -Neure Belaunaldiranzko Egokitze Prozesua-, eta esanahiren bat aurkitzeko bere azalpenetara jo behar dugu: "Pertsona publiko baten egunerokotasunaren paregabekotasuna islatzen du argazki serie honek; gizaki heldu baten bizitzan zehar, bere horretan mantentzen den gauza bakarra barne-izaera dela erakutsiz". Artearekin askotan gertatzen den bezala, azalpena behin irakurrita ere, gatxa da esan gura duena ulertzea. Hala ere, badu meritua Kellerrek, 1998ko urriaren 1etik aurrera argazki bat atera baitio bere buruari -hitzez hitz-.

Baina, hau artea al da? Horra galdera. Erantzuna, bakoitzak berea. Minnesotako artistari galdetu gura izan diogu arteari buruz duen iritzia, eta bere erantzuna ere, nahiko artista -xelebrea, alegia-: "Lan egiteko eta jarduteko beste era bat". -Beraz, artearen bidez esan nahi direnak, askotan barneko geruzetan ezkutatzen diren horiek, ez dute garrantzirik zuretzat? -Lan egiteko beste era bat dela diodanean, horixe baino ez dut esan gura. Artea, arte ez denetik desberdintzen duena, norbere barnetik ateratakoa dela da, eta gizabanakoaren iniziazio moduko bat dela. Gainera, kanpo presioetatik at egote horrek, bakoitzaren akatsak barkatzea dakar. Beraz, ez du zertan esanahirik izan behar. Zerbaiti buruzko artelan bat izan daiteke... baina egote hutsa baino ez den zerbait izan daiteke ere-.

Artearen ukitu erlijioso-filosofiko hori 'Domestic Spacial Turbulence' bideoaren azalpenean ere antzematen da -Etxe barneko Turbulentzia-. Grabazio hau egiteko etxe baten maketa eraiki, eta barruan bideo-kamera sartu du. Maketa astintzen eta mugitzen duen bitartean, kamerak barruko altzarien txikizioa aurkezten digu. Bideoak, lehen kolpean ez du esanahi berezirik, baina bai behintzat begiak pantailan iltzatzeko ahalmena. Ikusgarria da benetan zelan desegiten diren mahaitxoak, aulkitxoak eta apaingarritxoak "desegindako puzketatxoen ore bat" bihurtzen ikusi arte.

"Turbulentziaren bideoarekin, geure etxeetan egiten ditugun aldaketa guztien oinarri patetikoa agerian utzi gura dut". Zuzenak eta gordinak dira Keller-en baieztapenak; eta artisten burmuinean baino loratzen ez diren espezieen zaporetxo hori dute. Zaila da asmatzea zer esan gura duten.

- Eta, bide batez, zer da C 7 11 23?
- Aspaldiko kontu bat. Aitak esan zidan behin abeltegiko hiru behi -Cow, ingelesez- kontrolatzeko: zazpigarrena, hamaikagarrena eta hogeita hirugarrena. Bost urte nituen, eta inoiz ahaztuko ez ditudan zenbakiak izatea espero dut.

Zaila da asmatzea zer esan gura duten... baina batzuetan ez.

Arte +: c71123.com

 

Euriaren zapore gozoa

Egun motela, makala, arraro horietarikoa altxa da gaurkoan. Kaleak eguzki izpiek itsututa, zikinkeriaz estalita eta labezomorroz beteta ikusi ditut. Lanerako bidean kamiseta izerdiz busti dut nahiz eta goiza besterik ez izan. Azkenean, lantoki barruan, kanpoan zeuden 30 graduak 35 gradu pisutsu bihurtu dira. Hori nahikoa ez balitz haize korronte xume baten gabeziak ordenagailuen lehortasunarekin batera giroa jasangaitza egiten dute.

Nire burmuina gurina bezain urtua eta itsaskorra zegoen unean paseatu du bulegotik bere irribarre ederra Laurak. Gaur ordea irribarre hori marrazten duten ezpainak ez dira niretzako. Lauraren begi marroi argiak bilatzen nituen bitartean galde egin diot nirekin hitz egiteko tarterik duen. Zoritxarrez pikutara bidaltzen ninduten hitzekin egin dut estropezu. Triste eta burumakur pasa dut amaitezina egin zaidan azken lanordua.

Bulegotik Errumaniaren independentzia egunaren omenezko Bulevar 1 Decembrie 1918 etorbidetik egin dut ihesi. Calea Motilor jarraituta Ursus garagardo fabrika albo batetik pasa eta Manastur kaletik Kaufland supermerkatu alemanera iritsi naiz. Kaufland  hitzak “erosketen lurraldea” esanahi du alemanez, Klausenburgen dagoen supermerkatuak ordea hildakoen lurraldea dirudi. Ehunka kotxeren atzean enpresaren izena daraman afixari begiratuta ehunka hilobi ikusi daitezke. Ezleku handi honetan ia ordu bete eman dut naufrago. Poltsikoetako dirua xahututa kanpora irteten saiatu naiz. Momentu horretan ordea kazkabarra gogoz ari zuen. Izotz bolatxoek euri jasa beldurgarri bati eman diote txanda orduan. Une horretan mundua zatika erortzen zaidala sentitu dut. Ahituta nire gorputzaren izerdia hezetasun hotz bilakatu dela konturatu naiz.

Euriak sortutako amildegiaren azpian ibiltzen musika entzutea eta arpegian irribarre bat jartzea da geratu zaidan gauza bakarra. Aurpegitik behera irristatu zaizkidan euri tantak nire malkoak bilakatu dira. Estilo sobietarreko etxe bloke erraldoien artean tximisten txinpartek eta trumoi hotsek hiria bonbardatzen ibiliko balira bezala sentiarazi naute.

Beroa eta euria, supermerkatua eta hilerria, Laura eta ni. Dualtasun hauei azalpen bat bilatzen saiatzen ari nintzen unean The Story Of My Life Millencolin talde suediarraren kantu zahar bezain famatua entzuten hasi naiz kasualitatez. Eta hau? Zertara dator hau?

The Story Of My Life


The story of my life, well let's just say it's a fork and a knife
there is one thing on my mind, one thing all the time, I got to fill my mouth
got no favorite meal, I say every meal is clean if it fills me up for real
my belly's big and it's just a start, my appetite is my heart
and when I had enough I just through up and laugh.

This time, it's not a cow, it's kind of personal, can't explain to you why
this time, it's not a cow, so Mr. PC are you ready to bow.

Breakfast in bed, the bed's in the kitchen so it's easy to be fed
and when I'm fed, yes, when I'm fed, I go right back to bed
food and sleepwatch, the thing should keep me from having too much
sometimes it feels that I could kill for desert.

The story of my life, a big fork and the sharpest knife
I guess this solid bridge leads me on to the nearest fridge
not a pig, sheep, chicken, moose, duck, snake, horse or a frog.

Life On A Plate Millencolin

Oporretarako planik nahi? Bideak.info!

Ekaina gainean dugu eta ni bezala oporrak azken ordura arte planeatu gabe utzi badituzue, ondorengo lerroak irakurtzea gomendatzen dizuet (betiko estilo astun eta pedantean idatzita badaude ere). Bideak.info ezagutu berri dut, eta ezin izan dut pasatzen utzi lerro batzuk eskaini gabe. "Bidaiatzeko beste era bat" proposatuko dizute web gune horretatik. Horrela, euskaraz. Lehenengo gola sartu didate niri behintzat. Ea zer gehiago eskaintzen duten...

Hiru eskaintza desberdin ditu Bideak agentziak: Udarako bidaiak izenekoan, New York, Idaho, Quebec, Maroko, Polonia... etab. ezagutzeko aukera ematen da, herrialde bakoitzeko kulturan murgilduz (New Yorkeko eskaintzan gospel musikarekin girotutako meza batera joateko aukera dago, adibidez).

Basque-Eusk izeneko eskaintza atzerritarrei zuzendua dago. Euskara eta euskal kultura ezagutzen laguntzeko eta euskal jatorriko jendeari beren sustraiak aurkitzeko aukera eskaintzen du. Horretarako, besteak beste, Euskal Herriko idazleekin, ikus-entzunezko munduko jendearekin eta abarrekin elkarrizketatzeko aukera emango zaie bidaiariei.

Azkenik, Literatur Bideak eskaintza dago. Gabriel Arestiren Bilbo, Hemingway eta Urdaibai, Pasaia eta Victor Hugo, Axular eta Sarako eskola eta Satrustegiren herri ipuinetan oinarritutako ibilbide gidatuak. Euskal Herritik mugitu gabe, bestelako ikuspegiak izateko aukera paregabea.

Propaganda lotsabako honekin bukatzen joateko, web guneaz ere hitz egingo dugu: baten batek Bideak.info ikusi eta flashean eginda dagoelako eztena sartu nahiko dio nonbaitetik. Horren inguruko eztabaidak gorabehera, niri izugarri gustatu zait diseinua, baita edukiak ere: laburrak eta zehatzak.

Ideia freskoa dela ezin uka. Arazo bakarra ikusten dut: artikulu hau argitaratu ondoren agentzian izango dituzten deiak eta eskaerak erabat neurriz kanpokoak izango direla kontuan hartuta, guretzako lekurik geratuko ote den.

Copy Shop, film labur on bat

Fotokopia denda batean lan egiten duen morroi batek bere burua kopiatzen du. Eta bere kopia bera bezalaxe ohetik jaiki, aurpegia garbitu, orraztu eta lanera doa. Eta bere burua fotokopiatzen du. Hirugarren kopia ohetik jaiki, aurpegia garbitu, orraztu eta lanera doa. Eta honek ere bere burua fotokopiatzen du... Jarraituko dut? Ez, nik uste ulertu duzuela gutxi gora behera zein den Copy Shop film laburrak kontatzen duen istorioa.

Virgil Widrich zuzendariak zuri beltzean egindako pelikulak badu gainera, filmak berak kontatzen duenaz gain, beste zenbait kontu kurioso ere. Besteak beste egileak filmak duen textura bitxia lortzeko egin zuena: bideo digitalean errodatu ondoren, material guztia (18.000 fotograma inguru) inprimatu egin zituen, fotokopiatu, eta 35 mm-ko kamera batekin grabatu zituen berriro. Eta 8 hilabete "besterik" ez zituen behar izan horretarako. Emaitza, 12 minutuko maisulan txikia.

Interpretazio askorako ematen du filmak; errutinaz, lanpostu aspergarriez eta jende masak tipo arrunt bati eragin diezaiokeen itolarriaz pentsatzeko besteak beste. Estetika aldetik, zuri beltzezko film mutuek beti Chaplin gogorarazten diote idazten ari den honi, baina ez dago ziur hori jarri beharko lukeen.

---

Gehiago nahi?

Filma ikusi Google Videon
Zuzendariaren web gunea, bere beste lan batzuekin.

Gernikan egingo dute Euskal Herriko IV. Graffiti Lehiaketa

Aurreko edizioen arrakasta ikusita, laugarren aldiz antolatu dute Euskal Herriko Graffiti lehiaketa. Gernikan izango da aurten, eta datorren asteartean zabalduko da izen emateko epea. Hain zuzen ere, datorren asteartean, hilak 29, aurkeztuko dute lehiaketa. Bilbon izango da, Kalderapeko gunean.

Iaz Tolosan antolatu zuten lehiaketan parte-hartzaile ugari izan ziren, eta kalitate handiko lanak ikusteko aukera egon zen.

Info +: www.topagunea.org

Vermut musikalak Atarrabian

Ekaineko igande guztietan, Atarrabiako Sanchi VI Azkarra plazan, hitzordua dute musikazale guztiek. Asteburu eguerdiko vermut-a eta pintxoa musika doinuez lagundu nahi dute bertan. Swing Party, Lumidla Trio eta Duplex taldeak izanen dira protagonista, herri eta gizarte komunikazioa eta erlazioa bultzatu nahi duten ekitaldi hauetan.

Swing, Rythmin Blues eta Jazz doinuen laguntzaz, eguerdian pintxo eta vermouta daztatzea horixe proposatzen dute, Artsaia Eventos-etik, ekitaldi hauek antolatu dituzten enpresatik hain zuzen ere. "Jendea kalera atera nahi dugu, erlaziona dadin komunikatu dadin, eta horretarako musikaren doinuez deituko ditut" komentatzen du Jose Luis Uriz arduradunak. "Musika aditzeko ohiturak aldatzen ari dira" gaineratzen digu Urizek "orain oso ziala zaigu areto ed auditorio bat betetzea, horrexegatik kalera aterako dugu musika."

Eta ordua ezin aproposagoa, vermut-a, gure iganderoko elkarrizketa, kritika, txutxumutxu edo orain hain modan dagoen sinergia unea.

 

Ekainaren 3an: Swing Party Kataluniatik, 40 eta 50.hamardakado doinuak ekarriko dituzte

Ekainaren 10ean: Lumidla Trio Jazz eta Kubako erritmoak, karibetik zuzenean

Ekainaren 17an: Duplex talde nafarraren rock abesti klasikoenak.

Bilbao BBK Livek kartela itxi du

Nebula, Bullet For My Valentine, New York Dolls, Zico Chain, Laia, The Ellas, I Love UFO eta The (International) Noise Conspiracy dira Bilbao BBK Live jaialdiaren bigarren edizioaren kartela itxi dutenak. Hortaz, 34 talderen kontzertuekin gozatu ahal izango da Bilboko Kobetamendin, ekainaren 21etik 29ra.Aurretik aipatu genuenez, lau egun (ekainaren 21 eta 22, eta hile berdineko 28 eta 29) izango dira aurten Bilboko jaialdia, eta Metallica, Iron Maiden, Red Hot Chili Peppers izango dira buru. Halere, bigarren mailako talde interesgarri asko ikusteko aukera izango da, The (International) Noise Conspiracy, Juliette & The Licks, Mastodon edo Maceo Parker kasu. Gainera, aurten talde euskaldunen bat ikusteko aukera ere izango da: Berri Txarrak, Fermin Muguruza & Afro-Basque Fire Brigade, Idi Bihotz, Biok, Nun...

Sarrerak salgai daude honako helbidean: www.bilbaobbklive.com.  Lau egunetarako bonoak 180 euro balio ditu, eta egun bakoitzekoak 65 eta 35 euro bitartean daude.

Agur, Eva

Eva Foresten heriotzaren berri izango zuen mundu guztiak honezkero, baina eremulauak-en ere horren berri emateko beharra sentitu dut. Heriotzak bizi izandakoa gogoratzeko balio beharko lukeenez, hona Eva Foresten bizitza eta obra hobeto ezagutzeko lagundu dezaketen lotura batzuk:

• Sastre-Forest web gunea: biografia, argazkiak, idatziak... etab.


• Lorea Agirrek Berria-n duela bi urte egindako elkarrizketa.


• Europako lehenbiziko Gizarte Foroan eskainitako hitzaldia.


• Harold Pinterren Nobel Saria zela-eta elkarrizketa Hiru argitaletxearen inguruan.


• Argia-n eginiko elkarrizketa (1977).

 Erreferentzia gutxi batzuk besterik ez dira. Eskertuko nuke behean, erantzunen tartean, aurkitzen dituzuen lotura gehiago jartzea.

Mad Caddies: Ska baino urrunago

Mad Caddies Santa Barbarako musika taldeak ska musika baino urrunago doala erakutsi digu beste behin ere Keep It Going disko berriarekin. Kaliforniarrak sailkaezinak dira estilo aldetik; ska-core talde gisa definitzea izango da errazena eta zuzenena.

Duela hamar urte Duck and Cover disko miragarriak irakatsi bezala, ska-core etiketak ska eta punk melodien nagusitasuna azpimarratu nahi du. Ameriketako boskoteak skatik abiatuz hainbat musika estilo jorratzeko gai direla erakutsi dute ordea, beren bosgarren lanean. Punka, hardcorea, popa, rocka, dixiea, jazza, countrya, swinga, reggaea, rockabillia, polka edota mexikar musikaren tankerako erritmoak topatu ditzakegu euren diskografian.

Fat Wreck Chords disketxe independientearen atzean ezkutatzen diren mutilak maiatzaren 1ean bueltatu ziren. Jamaikar doinuek pisua duten lan hau Live from Toronto zuzenekoaren ondotik dator. Chuck (ahotsa), Sascha (kitarra), Keith (tronpeta eta koroak), Eduardo (tronboia) eta Brian-ek (bateriajolea) ia lau urte pasa dituzte kanta berriak taxutzen eta oraingoan ere lan txukuna burutu dute. 14 abestiz osatua dago eta ekoizpenerako Grammyko Wayne Jobsonen (Toots & the Maytals, Gregory Isaacs, No Doubt) laguntza eduki dute. 

Keep It Going lanean Jamaika eta Kaliforniako kostaldeetako doinu gozo eta alaiak aurki ditzakegu State of Mind  kantuak erakusten digun moduan. Nahiz eta, diskoa aurrekoekin alderatuta nabarmen lasaia den, hezurrak mugitzeko moduko punk eta dixiearen artean diren kantuak ere prest ditu, esaterako Tired bones.

Horrez gain karibeko haizeaz bustitako lanak ekarpen berri bi dakartza. Alde batetik Duckie Simpson Black Uhuru reggae talde mitikoko partaideak bere ahotsa tartetakatzen du Delroy Wilsonen "Riding For a Fall" kantaren moldaketan eta bestetik Mad Caddiesen lehendabiziko abesti akustikoa Whatcha Gonna Do aurki dezakegu, country doinuez babestua.

Bestalde, Just One More aurreko lanean bezala gazteleraz mintzo direnentzat keinu bat egiten dute Coyote mexikar eta punk doinudun kantuan. Abesti sorta tentagarri hau espero zitekeenaren kontra reggae edo skarekin zerikusi gutxiko disko azal batekin dator apaindua. Beste behin Mad Caddiesek dixie munduaren aldeko apostua egiten dute euren lan berriko azala aukeratzerakoan. Benetan interesgarria beste behin Santa Barbarako mutilek proposatutako soinu bidaia.

Guggemheim gauean ikusteko aukera asteburu honetan

Miss Le Bomb eta DJ Mauri izango dira etzi Bilboko Guggenheim museoan musika "pintxatzen", doinu elektronikoz zipriztinduz museoaren atrioa. Gaueko hamarretatik aurrera, eta MEM jaialdiaren laguntzarekin, Bilboko museo arrakastatsuaren ateak irekiko dira, eta edonork ikusi ahal izango du bertako erakusketa, bai modu iraunkorrean dagoena eta baita momentu honetan "izarra" den Anselm Kieferren maisulana ere.Esan bezala, abangoardiako arte eta musikak bat eginen dute asteburu honetan Guggenheim museoan, 10 euroko sarreraren truke (5 Museoko lagunentzat). Miss Le Bomb Eskoziatik dator eta electro-pop freskagarria lantzen du, betiere elektronikari lotua. Bestalde, DJ Mauri ekoizlea besteak beste Sonar, MEM edo Betofar jaialdietan izan da.

Gainera, museoak argiztapen eta giro berezia izango omen du gau berezi honetan.

Info +: www.guggenheim-bilbao.es/

Free Week 07: Kultura librea aztergai UPV/EHUn

Maiatzaren 21, 22 eta 23an, Euskal Herriko Unibertsitatean kultura libreari buruzko jardunaldiak ospatuko dira. Bertan, teknologia digitalek eta sare telematikoek ekoizpen kulturalean duten eragina aztertuko da eta baita kultura librearen munduak dauzkan agerbide eta baliabideak.

Egitarauaren barruan elkartrukearekin lotutako tailerrak egonen dira, jabetza intelektualari buruzko hitzaldi bat, bideo emanaldi bat, eztabaidak, GNU/Linux instalazio festa bat, lizentzia libreekin lan egiten duen musika talde bat, eta abar.

Antolatzaileek, jardunaldi hauek urtero ospatzea espero dute. Lehenengo urtea da honakoaUPV/EHUko Bizkaiko kanpuseko Arte Ederretako fakultatean ospatuko dira jardunaldiok, "FreeWeek 07" izenpean. Besteak beste Maria PTQK, Reciclanet, Metabolik Biohacklab, Itsas, Edu Hurtado, Natxo Rodriguez, Mundurat Sarea, Alain M. Urrutia, Copyright 2.0 eta Brundel-Mosca proiektuak hartuko dute parte. Hona hemen egitaraua:

Maiatzak 21

• 11:00: Aurkezpena: kultura ¿librea? Maria Ptqk


• 12:30: Truke party: Ekarri zure disko gogorrak, CDak, USBak eta abarrak elkartrukatzeko, oso ona baita.


• 15:30: Linux install session Metabolik, Itsas eta Reciclanet taldeekin

Maiatzak 22

• 11:00: Literatura kolektiboari buruzko tailerra. Eduardo Hurtado Lamas


• 15:30: Copyright delakoaren alternatibarik al daude? Natxo Rodriguez


• 16:15: Copyright 2.0: proiekzioa eta eztabaida

Maiatzak 23

• 11:00: Do it yourself! fanzine tailerra


• 13:00: Brundel-mosca proiektua: musika eta copyleft

Infomazio gehiago nahi izatekotan, sakatu hemen

Budapest: magiarren metropolia

Bigarrenez Budapestera iritsi naiz eta oraingoan ere gauak egin dit ongi etorria. Berriz ere eguneko lehendabiziko orduetan hiri honek duen mugimendu azeleratuak txunditua utzi nau. Argi dago azken urteetan gauzak ez direla nabarmen aldatu. Kale ertz guztiak okupatuta dauzkate etxerik gabekoek osatutako ejertzito ilun eta isilek. Magiarren metropolian zerbaitek oker funtzionatzen duela erakusten digute eskaleen aurpegi goibelek. Hauetariko askok gainera alkoholismo arazo larriak dituzte. Egunez lurrundu egiten diren pertsonak alkohola darabilte errealitate batetik bestera salto egiteko. Hungariako erregimen komunistak duela 18 urte errealitatetik salto egiteko erabakia hartu zuen. Erregimenaren deseraikuntza 1999-2004 urte bitartean gauzatu zen: lehenik NATO eta ondoren Europako Batasunaren sarrerarekin. "Askatasun demokratikoen aroa" zabaldu zen.

Hugo eta Joserekin goizeko hamarretan dut hitzordua, hortaz sei ordu luze inguru hirian literalki noraezan bakarrik ibiltzeko. Ibilbide jakinik gabe zuzen segi dut Bela Bartok kalea. Behin Danubio ibai mitikoaren gainean Kossuthl Rakoczi kalearekin topo egin eta oraingoan helburu argiarekin poliki eragin diet hankei. Astiro iritsi naiz Keleti Pu tren geltokira. Nekeak eta egunari altxatzeko falta zaizkion orduak lo kuluxka bat botazeko aitzakia bihurtu dira. Txarteldegiko izkin batean zakua zabaldu eta ametsetan murgildu naiz trenak iragartzen duen ahots baxu baina biziaren marmaraz. 

Ametsetatik goseak esnatu nauen arren ametsetan jarraitu dudala iruditu zait. Begiak zabaldu eta berriki argitutako Budapest koloretsuaren usainak gordetako begiak itsutu dizkit. Euro apur batzuk florintetan bertako txaponarengatik trukatu eta gosea asetzeko ogitarteko bat erosi dut.
 
Inperio Habsburgotarraren buru izandako hiri historikoa da Budapest. Eraikinen handitasuna nonahi aurkitzen da. Baliteke Danubio ibaiaren handitasunaren eraginez Buda erregeen gaztelua, Szechenyi Chain burnizko zubia, beldurra ematen duen parlamentua edota desagertutako heroien aldeko monumentua eraiki izana. Handitasun hori hiria ezagutu ahala izango duzu bidailagun beti. Hala ere, ikaratu beharrean maitemindu egingo zaitu zentzumenentzako egina dirudien ikuskizunak. Bikotekideaz paseatzeko museo-hiriak, gaur Estatu magiarraren sinbolo bilakatu da. Dena dela, ezin ahaztu ditugu beste kulturek hiriari egindako ekarpen-iposaketak, besteak beste: zelta, erromatar, otomandar, eslaviar edo alemanak. Kultur aberastasun honek Europa zentraleko hiri paradigmatikoa marrazten du.  

Hugo eta Joserekin batu naiz eta zuzenean lasaitasun bila Margaret irlaruntz abiatu gara. Danubioren erdian kokatutako lur zati berde honek modu magikoan batzen ditu Buda eta Pesteko ibaiertzeak. Bi herri zaharrak elkartzen dituen sinbolo honetan zemeztuzko oihana ahaztuko duzu. Patxadak ia ito egin gaitu eta denboraz urri gabiltzala konturatu gara.

Zementuzko ohianera bueltan, munduan zaharrenetakoa den metroan irten ezinik ikusi dugu geure burua. Azkenean lortu dugu Hungaria eta Europako bihotzetik urrun eramango gaituen garraiora igotzea. Koszonom! (eskerrik asko).

Kanonaz

Pozgarria izan da Joseba Gabilondoren itzulera laburra Euskal Herrira, berarekin eztabaidagai interesgarri askoak ekarri baititu. Tamalez, ni ere euskal diasporaren parte naizenez (bost xentimoko diaspora, hori bai), ezin izan dut bere hitzaldietan bertatik bertara parte hartu. Hala ere, Berrian azaldutako elkarrizketarekin, Testuketan saioan esandakoarekin eta blogetan irakurritakoarekin iruditzen zait nahikoa zaidala bere ideia nagusiak zeintzuk diren ikusteko. Eta horrela, testu honetan, batez ere, kanonaren gaira lerratuko naiz.

"Modernitatea joan da" izan da bere ideia garrantzitsuetako bat, eta "Kanona baztertu behar dugu" zuzenean esan ez duen arren (nik irakurrikoetan, bederen) ideia horretatik oso urruti ez dagoen zerbait proposatzen duela dirudi. "Euskal literaturaren historia guztiak kanonetik kanonera idatzi dira, kanona bera zalantzan jarri gabe." Hau da, ez duela merezi kanonen arteko borrokan jardutea, kanona bera da auzitan jarri eta ukatu behar dena, ideia modernoa den heinean. Apustu indartsua da berak proposatutakoa, modernitate-postmodernitate eztabaidaren (demode?) testuinguruan kokaturikoa. Esan behar da, halaber, Europa eta Euskal Herrian ideia iraultzailetzat har genitzakeen hauek, AEBetako intelligentsiaren diskurtso nagusietako bat dena. Horrek sortzen dituen paradoxa guztiekin: diskurtso iraultzaile eta ofiziala aldi berean, unibertsitateko katedradunek babesten dituzten ideia erradikalak etab. Baina utz dezagun alde batera bide hau. Izan ere, postmodernitatearen militante sutsuenak sarritan modernitatearen erredukzionismoan erortzen diren bezalaxe, badirudi kanonaren inguruan ere gauza bera gertatzen dela. Esan nahi baita, kanona ulertzen badugu adituen komite konspiratzaile batek erabakitzen duen idazle eta obren zerrenda gisa, orduan seguruenik bai, kanona bera zalantzan jarri beharko genuke. Baina nago kanona hori baino konplexuagoa dena. Ez dakit Josebak, baina nik ez dut ezagutzen kanon gabeko literaturarik eta nekez imajina dezaket etorkizunerako halako hipotesirik. Kanona halabeharrezkoa ez ote den susmoa dut, eta ondorioz, berau baztertu baino, unean-uneko kanon ofiziala kritikoki eztabaidatzea egokitzen zaigula.

Bigarren aukera honen aldeko argudio indartsuena, alabaina, eraginkortasunarena dela uste dut. Intelektual buruargiek kanona bai/ez eztabaidatzen duten bitartean, eguneroko bizitzan erabakiak hartu behar dira: eskola eta unibertsitateetako programak diseinatu, derrigorrezko irakurketak erabaki, testu liburuetan azalduko diren idazleak zeintzuk izango diren ebatzi, antologiak osatu, medioetan zein idazleri eskainiko zaion arreta deliberatu... Muinean kanonaren ideia duten erabakiak denak ere. Horregatik, eraginkorragoa iruditzen zait gaur egungo kanona kritikatzea eta kanon berriak proposatzea, kanona beraren bazterketaren alde egitea baino; itxura guztien arabera, datozen urteotan, arestian aipatutako erabakien lako hamaika erabaki hartu beharko dira-eta. Kanona etengabe irekitzearen alde egingo nuke, ahalik eta idazle nahiz obra gehien kanonean txertatzearen alde. Kanon zabal eta aberats baten alde, azken batean. Gainera, euskal literaturako adibidea interesgarria da, egun indarrean den kanona erabat itxi eta esklusibista delako. Interesgarria izan daiteke "literatura txikietan" kanonaren dinamikak nola burutzen diren aztertzea, eta kasu honetan ikus daiteke Bernardo Atxaga buru den kanon ia unipertsonal bat dugula. Hau dela eta, nire aburuz, funtsezko erronka da Atxagaren alboan geroz eta idazle gehiago gaineratzen joatea. Azken urteotan, badirudi gainera, ildo horretan lan egiten ari dela jende ugari. Atxaga bera ere arazo honen jakitun azaldu da behin baino gehiagotan eta azken boladako emakume idazle batzuen aldarrikapenak ere zentzu honetan eginikoak dira.

Baina Joseba Gabilondok esandakoetatik gehien harritu nauen kontuetako bat Euskadi Sariei buruz esandakoak izan dira. Kanona baztertu behar dela esan ondotik pentsatzekoa zen berak ere Euskadi Sariei utikan esango ziela. Euskadi Sariak, horretan denak ados egongo garen moduan, euskal literaturako elementu kanonizatzaile indartsuenetako bat baitira. Baina hori egin beharrean Euskadi Sarietan aldaketa batzuk egitearen alde agertu da. Berak egindako proposamenak prozedurazkoak izan dira (sariak idazleen artean erabakitzea, Oscarren gisara-edo), baina aldaketa hauek ez lukete Euskadi Sarien indar kanonizatzailea alde batera utziko. Bi adibide emate aldera: Oscarren prozedura nonbait demokratikoak ez dio sariari bere izaera kanonizatzailea kentzen; eta literaturarekin lotuta, gauza bera gertatzen da Raymond Queneauren Bibliothèque idéale harekin. Ehunka idazleri egindako inkesta batzuen bidez literatura unibertsaleko ehun titulu "behinenak" zehaztu nahi izan zituen. Prozedura nahi beste demokratikoa izango zen baina emaitza erabat kontserbadore eta frankofiloa.

Donostiak Kafe Antzokia izango du

Hainbat urtetako zurrumurruen ostean, Donostiak Kafe Antzokia izango du, Ondarroak, Elgetak, Bilbok eta Durangok duten bezala. Halere, aipatutakoengandik independientea izango da, Donostiako euskal giroa sustatzeko asmo bakarrarekin.Donostiako Antiguo auzoan kokatuko da, garai batetan Kandela taberna zegoen lekuan hain zuzen ere. 300 metro karratu izango ditu eta bultzatzaileen arabera, maiatzaren amaieran izango da inaugurazioa. Behintzat, badakigu Chico Boom taldea izango dela ostiral honetan, baina ez da inauguraziorako data zehatzik jarri momentuz. Oholtzari dagokionez, ez da horrelako lekuetan izan ohi diren eszenatoki handia izango, ezta dekorazioa ere. Guztiz berritzailea izango da hortaz Donostiakoa Kafe Antzokia, DoKa.

info + (laister): http://www.doka-antzokia.com/

Entzun! aldizkariak jaia ospatuko du ostiralean

Entzun! musika aldizkariak jaia ospatuko du Mofo fanxinearekin batera ostiral honetan, Gorlizeko Xurrut aretoan. Le Jonathan Reilly Valentziako hirukotea eta Mostros Balear Irletako laukotea izango dira.Biek ala biek hardcore-punk doinuak lantzen dituzte, bigarrenek 80 hamarkadako doinuak biltzen dituzte, eta lehenengoek esperimentaziorako joera handiagoa lantzen dute, bateria eta bi kitarrek osatzen dutelarik. Mostrosen ezaugarrietako bat Macky emakumezko abeslariaren presentzia eszenikoa da. Musika andanada honez gain, disko, aldizkari, fanxine eta antzekoak erosteko aukera ere izango da. Eta sarrerarekin batera, kontzerturako egin duten txapa esklusiboa opari.

Info +: www.entzun.com

Unai Elorriaga: "Nahita bilatzen dut sinpletasuna, baina batzuek sinplekeriarekin nahasten dute"

[ Jarraipena; elkarrizketaren lehenengo zatia hemen ]

Irudi literarioak mundu guztiarentzat idazten dituzula esan zenuen behin. Unibertsaltasuna bilatzen duzu?

Horixe da literatura: unibertsaltasuna bilatzea, gauza esentzialei buruz hitz egitea. Gauza esentzialak hemen eta Indian berdinak dira. Pertsona batentzat esentziala maitasuna izan daiteke, eta beste batentzat irakurtzea ala lo egitea. Gainontzeko guztia zirkunstantziala da. Esentzialei buruz egiten digu berba literaturak.

Hala ere euskaltasuna mantentzen saiatzen zara?

Horixe da guk egin ahal dugun ekarpena: gauza esentzialei buruz berba egin, baina gure ikuspuntutik. Faulknerrek eta Cortazarrek asko idatzi dute, baina beren ikuspuntutik. Sekula ere ez zuten imajinatuko euskaldun edo algortar baten ikuspuntua zein den. Hori nahasten denean sortzen da benetako talka eta ekarpena.

Zure idazkera neifa dela diote... eta errealismo magikoaren oinordekoa.

Ba! Niri etiketek barregura ematen didate. Etiketak jartzen dituenaren atzean beti dago literaturaz ez dakien norbait. Literatura ona da, ala txarra da.

Baina badaude liburu irakurterrazagoak beste batzuk baino, eta zureak di-da irakurtzen dira.

Nahita bilatzen dut sinpletasun hori, baina batzuek sinplekeriarekin nahasten dute. Esaldi korapilatsuak idaztea erraza da, baina ulertzen ez badira... txarto. Nire testuetan ideia sakonak daude, heriotza, erotasuna... eta horiek sinple idaztea gatxa da.

Euskal kultura ahozkoa izateak eraginik du horretan?

Bai. Ahozko literatura aprobetxatu behar da, eta horretan Sarrionandia eta Atxaga oso onak dira. Hori egiten saiatzen naiz ni ere. Gaztelaniazko prosa, eta frantsesa, oso luzeak dira, baina euskarak ahozko literaturan du irtenbidea.

Zelan ikusten duzu euskal literaturagintza?

Oso ondo. Asko idatzi eta asko irakurtzen da. Idazle gazte asko dago eta aspaldikoek ere hor jarraitzen dute. Gainera, beti esan dut, euskaldunak hain gutxi izanda ere, idazle euskaldun on gehiago dagoela espainiar baino. Agian izango da "txiki" izateak ematen duen kemenagatik. Kazetari italiar batek esan zidan gatxa dela bere hizkuntzarekin hain harreman estua duen beste herri bat topatzea: korrika dela, ibilaldia dela... bertso eskola bezain indartsua den mugimendurik ere ez dago inon.

Idazten zauden nobela berriari buruz zeozer...

Nahiko kuriosoa da liburua. Teilatu baten gainean gertatzen da dena. Herriko jendea kaleetatik ibili beharrean teilatuetatik ibiltzen da, eta 17. teilatuan dauden lagun batzuen inguruan zentratzen da istorioa, neska baten zain dauden lagun batzuen inguruan.

Noizko egongo da amaituta?

2008ko amaierarako gutxi gora-behera.

Eta ordura arte, irakurtzeko beste gomendiorik?

Hiruzpalau liburu irakurri ohi ditut batera, baina orain esku artean ditudanetatik Flannery O'connorren Cuentos completos (Lumen, 2005) aukeratuko nuke. Idazle nahiko ezezaguna baita gure artean, baina oso interesgarria.

Eskerrik asko eta hurrengora arte!

Eskerrak zuri!