Figuig oasian galdurik

Atzean geratu dira Ujda hiri zaratatsua eta Tlemcen Hoteleko ehunka labezomorroak. Maroko ez-turistikorako gure bidean, helburu nagusia den Figuigera jarraituko dugu garai batean autobusa izan behar zuen tramankuluan. Tangerrek Andaluzia zirudien, eta beraz Europa eta Afrikaren arteko zubia. Ujda ordea, garai hobeak bizi izan dituen hiri ipar afrikarra da. Duela hamar urte Oranera pasatzeko irekia zegoen zeharka bidea, gaur egun itxia dago. Turismorako interes eskasekoa omen da Maroko ekialdeko hiri handiena. Interesa hor dagoelakoan gaude. 

Azkenean Figuig. 8 ordutako ibilbidea luzea; ez ordea bidea: 375 kilometro eskas. Gainera, kanpoaldeko 45 graduak, errepidean inor gutxi topatu eta ezer gutxi ikusteak bidaia astuna, oso astuna egitea dakar. Denboraren kontzeptua oso bestelakoa den oasi saharar hau ezagutzeko parada izango dugu azkenean. Marokora egindako gure lehen bidaietik bertara joateko ilusioa izan genuen. Marokora etorri ginen lehen aldian Todrako haitzartera egindako txangoan, bidean Tinerhir oasia ezagutzeko astia izan genuen. Esperientzia paregabea. Pasarte biblikoetako paradisuaren aurrean ote ginen?

Figuigen paradisuarekin ez, desolazioarekin egin dugu topo. Egunean zehar zerutik erortzen diren eguzki izpiek dena txigortzen dute, batez ere bertakoen altxor preziatuenak diren  300.000 palmondoak. Hemen ere, denbora asko igaro da Aljeriako muga irekita ikusi zuten azken alditik. Militarrak gogoz aspertzen dira muga ikusezina zaintzen. Makalak izan dira benetan betidanik Aljeria eta Marokoren arteko harremanak, nagusiki Aljeriak Fronte Polisarioari emandako babesagatik. Horrez gain, Marokoko alauita dinastia estatubatuarren aliatu historikoa dela gehitzen badiogu badirudi hobeto ulertzen dela bi estatuen arteko ezin ikusia.

Muga zabalik egon zen garaian, merkataritza aduanetan ohikoa den elkartrukatze ekonomikoetan sostengatzen zen. Muga itxi ondoren berriz, emigratzera beharturik ikusi zuten euren burua figuigtar askok. Ondorio horretara iritsi gara, herrixka honetako errepide eta kale bakarretik pasatzen diren kotxe eskasei erreparatuta. Izan ere, kotxe bakan horiek Europar Batasuneko matrikulak daramatzate.
     
Jendearen buruan Europa, baina hau Afrika da. 14.500 pertsona sakabanaturik bizi diren 30 kilometroko palmondo basoan barrena abiatu gara oinez. Zazpi Ksar (oasi gotorlekua) eta ureztatze putzuen ispiluetako paisaia magikoan murgildu gara. Labirintu marroi-berde honen erdian ametsetan ari garen momentuan, nekazari baten Salam Maleikum (bakeak lagun zaitzala) agurrak esnatu gaitu.

Turistak beti souvenirretan pentsatzen. Begien aurrean dugun paisai magiko horren parte bat etxera eraman nahiean akaso, patrikan datil batzuen hezurrak gorde ditut, etxean Sahara zati bat landatuko dudalakoan.