Kreazionismoari buruzko eztabaida

Komunean aurkitu nuen Huidobro, Rimbaudi Lizardi non zebilen zazpigarren aldiz azaldu ondoren.

-Aupa!
-Aupa!

Eta gertatu ohi denez, begira gelditu zitzaidan. Niri edo nireari, oraindik ez dut hain argi, poetek ere halakoei begiratzen diete eta, hala uste dut nik, ez? Gainera, igarri zuen ezagun egiten zaitzaidala haren arupegia, ohi baino gehiago begiratzen nuela, banuela bere berri, edo gustuko nuela, agian. Zerbait bai, larri ikusi bainuen. Nire begiradari nola erantzun asmatu ezinik edo. Zerbait esan edo ez esan egon nintzen une batez. Eta azkenean...

-Zer, orduan, hor jarraitzen duzu Creacionsimoaren  kontu horrekin ez?
-Bai, bueno, bai, hil nintzenetik gutxiago baina... bai, bai. Hor gabiltza.
-Eta?
-Ba gustora...
- hum hum. Poema naturak zuhaitza egiten duen bezala egin behar da, eh?
-Bai, bai.
-...
-...
-Orduan zer, komunetik zakilera pix-errekak salto egin duela esatea zuzena da?-Esan nion nik, erdiz-broman, erdiz bere teoria ongi ulertzen nuen konprobatu nahian.

Kasualitatez, arratsalde hartan bertan irakurri bainuen bere gaiari buruzko manifestua. Poetaren eginbeharra errealitate berriak eraikitzea da, bere ustez; hau da, ez natura erreproduzitzea, baizik eta errealitate berriak sortzea poemaren bidez, nolabait ere poetaren begiak, sentiberatasunak, eraikitako munduaren berri ematea. "No seré tú esclavo, Madre Natura, seré tu amo", dio berak, eta "Hazte hombre te digo como yo a veces me hago mar", esaten dio itsasoari beste olerki batean.. Poeta batek esistituko ez bailtz esango ez liratekeenak esan behar ditu. Bazegoen, eraikuntza hori azaltzen zuen Gerardo Diegoren poema bat, ez dut zehazki gogoan, esango nuke orrialde honetan. Eta era berean, oso esanguratsua da poema hau  -alferrek jo bezate lehen Cantoaren 645. lerro ingurura, adibidez-.
Salto egin du pixerrekak komunetik zakilera. Bai, nahiko pozik gelditu nintzen esaldiarekin. Isilik gelditu zen bera tarte batez, harrituta, uste nuen.

-Beno,...
-Zer?
-Oso sormen maila txika da hori. Azken finean ordena, kausa-efektua, eta kronologia aldaketa txiki bat besterik ez da izan. Ez nuke esango benetan ezer sortu duzunik...
-Bai?












Idatzita ezer ez duten lerro hauek guztiek azaltzen dutenez, isilik gelditu ginen denbora luzez -ikaragarria zerbezen eragina-. Eta azkenean, eskuak garbitzen ari nintzela zer edo zer esan zidan.

-Ortzadarrak batzen ditu hondakinak eta estatuak. Hori hobetsiko nuke nik, edo zubi txiki bat gehiago jaurti dio heriotzak bizitzari, ortzadarra aipatu nahi ez bada...
-Tira...
-Zer?
-Ez dakit...
-Nik behintzat, nahiago dut... Halere, ez dakit, anekdotikoegia da, ez du balio handirik...
-...
-...

Ba nik nahiago nuen nirea, no te jode! Tira... Azkenean lortu nuen Neruda eta Reverdy aipatzeko tentazioari eustea... azkenean...
-Eta, Tzara ongi?
-Bai, bai, hor dabil.
-Ba ongi segi, bai?
-Bai, ongi pasa. Aio
-Aio.