Leihatilatik begira

Leihatilatik begira, honela pasa zuen kontzertu guztia Red Hot Chili Peppers taldearen zuzeneko aurkezpena ikustera joandako publikoaren erdiak. Argazki kamera zein mugikorren leihatiletatik begira. Penagarria. Besteok aldiz, emanaldi bikainaz gozatzeko aukera izan genuen, dantzak, saltoak, abesti berriak, zaharrak...Californiako taldearen konztertuetan izan ohi den moduan.

Sentsazio ezberdinak batu zituen kontzertua izan zen astearte gauekoa. Handia zen, ikusgarria, Red Hot Chili Peppers taldearen tamaina bezain handia, bainan estutasunik gabe sartu ginen eta bigarren ilaran jartzeko aukera izan genuen, gure inguruan izaten ditugun ohiko kontzertuen moduan. Beroa izan zen Bilboko emanaldia, jende artean taldea ikusteko gogo handiak zeudelako, bainan hotza aldi berean arestian aipaturiko paparazzi bokazio zabalduegiagatik.

Stadium Arcadium diska berriaren kantak eta abesti ezagunak (Californication eta By the way diskokoak gehien bat) tartekatu zituzten kontzertu guztian zehar. Zuzeneko entzunaldiari so eginez gero, lan berria funky-agoa ematen du, aurreko lanekin alderatuz gero, nolabait "blod sugar sex magic" arrakastatsuaren ildotik doala ematen du, bainan John Frusciante inspiratu eta musikagile bikain baten presentzia nabariarekin. Diska berrian Fruscianteren gitarrek eta Flea-ren baxuak kantuen oinarri eta protagonista izanen dira, Anthony Kiedis abeslariaren gainetik. Single argi eta handiak izanen diren zenbait kantu antzeman genituen, estribillo oso oso itsaskorrekin,...aurki gure radioformuletan.

Flea-ren solo batekin hasi zen gaua (gehien bat Frusciantek gitarraren pedalarekin zituen arazoak konpontzen ari zirelako) eta horrek jada erotu gintuen. Can´t stop abesti ezagunarekin talde guztia batu zitzaion eta hortik aurrera kantuak bata bestearen atzetik etorri ziren, 13 totalean eta gero bis-ak. Ez nuen espero, dohainik zen emanaldi batean horrenbeste kanta entzutea. Halere agian horregatik, edo biraren hasieran besterik ez gaudelako, taldea ez zen ohi bezain fin aritu. Fruscianteren punteoek normalean duden indarra eta amorrua ez zuten izan, nahiz eta gogo handia eta bere rotura tipikoa erakutsi zigun. Kontzertuak aurrera egin ahala, indar gehio hartzen joan zen eta bukaerako Give It Away-en izan zen seguruenik soinu eta energia potenteena helaraztea lortu zuten unea. Pena bat hain goiz bukatzea.

Bukaeran, izerditan egindako dantza eta saltoengatik balorazioak: zuen belaunaldia pena bat da komentatzen digu La Jungla Sonora irratsaioko lagunak, danak mugikor eta kamerekin. Amen. Guk behintzat, kontzertua animatzeko gure saiakera egin dugu, bainan jendea ez zegoen horretarako, ez dakit, agian argazki lehiaketa bat zegoen kontzertuan eta ez nintzen enteratu, kaguenla...Fruscinate jainkoa da esaten dit Algortako lagunak, berriz ere Amen. Arestian esan bezala, ez zen fin ibili, bainan hala ere izugarria da taula gainean helarazten duena. Askarrakasko esaten du Chad Smith bateriak, eta beti bezala euskaltzale guztien barruko arropak busti egin ziren. Nolakoak garen...